Rancune

Ooit had ik een relatie. Een [i]long term relationship[/i], een [i]liaison d’aversion.[/i].
Rancune, dat was haar naam. Ze was bloedmooi. Lang donkerrood haar gegolfd in meerdere lagen. Rancune droeg geen make-up en keek je liefst recht in je ogen aan. Ze stelde zich voor met een lieve lach en een warme, zachte hand. Ik heb jaren lang een innige band met haar gehad, een verhouding zo u wilt.
Rancune lag besloten in mijn hart, ziel en zaligheid. Als we gearmd over straat liepen leek de wereld van ons. Tijd en ruimte beperkten zich tot het trottoir dat we betraden.

Onze gemene deler leek besloten te liggen in een dode hoek spiegel. Eentje waar het gegeven op voorhand te zien viel als die ene passant, dat gezicht uit het verleden het domein van die vierkante meter binnendrong. Dan begon Rancune een wijsje te neuriën. Een vage blijk van herkenning de eerste keer. Ik zocht de woorden bij de melodie. ‘Killing in the name of’ van Rage against the Machine. Verdomd ja.

Primair instinct nam bezit van mijn lieve Rancune. Ze spuwde vuur met haar ogen en blies als een zwarte kat in nood. Een fractie, een seconde. Langer duurde het niet. [i]The Machine[/i] vluchtte weg, een steeg in, de nacht in.
Rancune gaf me dan een knipoog en een zoen op mijn wang.

Rancune is niet meer, ze is dood. Onze wegen scheidden zich op een punt dat een T-splitsing leek, maar een doodlopende weg bleek te zijn.
Zo nu en dan denk ik nog eens aan haar als ik op een gure dag door een winkelstraat loop en de wind achter mijn oren hoor fluiten. Als passanten komen en passanten gaan. Als omgangsvormen mijn [i]primal fear[/i] groeten denk ik nog wel eens aan haar. Dan trek ik mijn kraag omhoog en zing zachtjes verder waar zij stil viel. [i]Fuck you, I won’t do what they tell me.[/i]