Tunnelvisie

Het raam staat open als een laat januariwindje mijn geurkaars doet flakkeren. Mijn zojuist geïnstalleerde nieuwe versie van iTunes is mijn deejay als hij Bach en Beethoven met een fade out als slap bruggetje aan elkaar last. Mijn Spaatje laat steeds minder koolzuur naar de oppervlakte stijgen als mijn driekwart zware shag naar me lonkt en de vloei van het pakje gescheurde Mascotte mij paait. De Volkskrant ligt verdeeld over meerdere katernen over de tafel en Silvia Kristel kijkt mij op de voorkant van het zaterdagmagazine toch minder wulps aan dan al die keren dat ze als Emanuelle mijn gedachte en mijn zwellichaampjes vulde. Ondertussen laat Beethoven mij weten middels teksten van Schiller dat alle Menschen Brüder moeten worden. Een mooi streven. En knap ook. Een dergelijk voorziende blik in de achttiende eeuw, geschreven door een stokdove componist en de penvriend van een van ’s werelds grootste schrijvers.

Een psychiater zei ooit hierover tegen mij dat alle geniale grootheden die de mensheid ooit voortbracht allen een behoorlijke tik van de molen hebben gehad. Beethoven was geniaal, en hoewel de molens in het Duitse achterland dun zijn gezaaid, een tik daarvan heeft hij zeker gehad. Voor de kenners behoeft de naam Johan Sebastiaan Bach als respectievelijk tweede geen verdere uitleg.

Buiten het klassieke genre heeft die oude molen meerdere tikken uitgedeeld. “With the lights out it’s less dangerous”, grungte Curt Cobain mij menigmaal toe. Niet geheel onprofetisch, als je 3 jaar later het levenslicht voor de eeuwige zonnebank verruilt.

Het lijkt alsof al mijn grote geesten voortijdig een eind aan hun leven maken. Het niet mee willen draaien in de molen, wars van elk etiquette, onaangepast.

Had Cobain zijn leven moeten behouden om zijn beste teksten te evenaren? Ik vind van niet.
Genieën als Beethoven en Cobain hebben geleden. Mijn inziens als geen ander.
Lijden zonder balans. Dat lukt de één wel en de ander wat minder. Adam Duritz, zanger van de Counting Crows (over genieën gesproken) verwoordt het prachtig met: “And some of us are dancers on the midway”

Zo heeft ieder zijn of haar lijden. Mijn eigen lijden ligt in de weegschaal.
Hoogmoed en nét niet vallen. Ik ben dan ook geen genie, hooguit ingenieus.

Mijn lijden maakt Yin, mijn humor Yang.
Ik ben de meest optimistische fatalist die u zult vinden.
Dat is misschien niet doorsnee, misschien wat onaangepast.
Misschien houd ik er een andere visie op na?
Bij benadering is ‘wellicht’ het beste antwoord.

Toch als ik een voorstelling van een vroegtijdige dood probeer te maken, mij probeer te verdiepen in die bijna doodervaring, stel ik me de vraag:
Geen licht of wel-licht?