Bommelding

Een echte vrouwencolumn schrijven om tegenwicht te geven aan het ‘herenkeutelclubje’. Dat zou geen uitdaging moeten zijn, want ik ben een vrouw en mijn hormoonhuishouding geeft voldoende stof tot schrijven. Opvliegers, stemmingswisselingen en gewichtsissues, zijn mij niet vreemd. Eigenlijk ben ik een soort hormonenbom, waarvan de ontsteking dienst weigert. Als ik voor de spiegel sta, zie ik een vrouw, maar de chronologische volgorde van mijn vrouw-zijn is wat in de war gestuurd en daarom wil ik het eerst maar even hebben over mijn rondingen en vrouwelijke kenmerken. Ik heb er genoeg, maar ze zitten niet bepaalt waar ze anatomisch bedoeld zijn. En dan bedoel ik niet alleen in vergelijking met het ideaalbeeld van de vrouw, want die hoop heb ik jaren laten varen, maar in vergelijking met de gemiddelde vrouw.

De gemiddelde vrouw van mijn leeftijd, staat midden in het leven. Ze heeft een carrière en kinderen en is volgens de statistieken op de piek van haar seksuele kunnen. Haar borsten zij misschien wat uitgezakt, door al het kolven in de lunchpauze op haar werk, maar ze draagt haar theezakjes in een mooie push-up bh en is trots op de subtiele ronding van haar buikje, omdat dit haar vrouwelijkheid bevestigt. Mijn borsten zijn geen theezakjes, maar zakjes zout. Geplaatst onder mijn borstspier en bijeen gehouden door een constructie die heel oneerbiedig een rugflap wordt genoemd. Ik heb dus huid uit mijn rug op mijn voorgevel en volgens mij is daar een stukje van mijn oksel in meegenomen, want er groeit een hardnekkig okselhaartje naast mijn opgetekende tepel. Mijn buik is zo opgeblazen door medicijngebruik, dat ik vaak gênante felicitaties ontvang en mijn vlotte korte chemo-kapsel bevestigd het vooroordeel over zwangere vrouwen. Een voordeel is wel, dat mensen in de tram voor mij opstaan en dat ik zelden lang in de rij sta voor het toilet.

De rest van mijn rondingen zitten eigenlijk redelijk op schema, als je in acht neemt dat mijn hormoonhuishouding zijn of haar tijd ver vooruit is. Ik loop namelijk minstens vijftien jaar voor op mijn leeftijdsgenootjes, omdat mijn eierstokken vijf jaar geleden zijn verwijderd. Hierdoor heeft de zwaartekracht in een rap tempo de overhand gekregen op mijn lichaam en hebben mijn rondingen de aantrekkingskracht van de aarde niet kunnen weerstaan. Ik ben gekrompen in lengte en gegroeid in de breedte. Behalve van boven, want zoutzakjes nemen nu eenmaal geen vet op.

Nu zou je kunnen denken dat ik met een jonge geest zit opgesloten in een oud lichaam. Voor een deel klopt dat ook wel, want ik voer constant een gevecht om mijn vrouwelijkheid te bewaken. Mijn libido komt niet overeen met mijn leeftijd en mijn seksuele piek is ergens in de afgelopen vijf jaar compleet onderuit gehaald. Door alle operaties, twee zwangerschappen en de nodige behandelingen, ben ik soms al blij dat ik mijn eigen naam nog onthouden kan, maar ondanks dat zo’n beetje alle vrouwelijke kenmerken mij ontnomen zijn, twijfel ik geen moment aan mezelf.

Ik kijk in de spiegel en zie een oude vrouw. Ik kijk in de spiegel en ik zie een vrouw met levenservaring. Ik zie een moeder die de kunst kent van liefde geven en een partner die haar man graag gelukkig ziet. Als dat betekent dat ik mezelf in corrigerend ondergoed moet hijsen, mijn tepel moet epileren en een agenda moet bijhouden om te zien wanneer ik hem voor het laatst heb verwend, dan doe ik dat. Omdat ik een vrouw ben en omdat ze me alles kunnen afnemen, behalve mijn vrouwelijke karaktertrekjes!