Boris

Niemand neemt me nog serieus. Iedereen maakt grapjes over mijn partij. Ze noemen ons zelfs de Hoer van Den Haag. Maar snapt men dan niet dat het ons werk is, om allerlei regeringscoalities aan een meerderheid te helpen? Wat maakt het nou uit of zo’n regering centrum-links of hartstikke rechts is? We moeten toch mee doen? Daar mogen we toch best wel wat van onze idealen voor inleveren? Meedoen is belangrijker dan winnen, zei mijn oma altijd. De afgelopen jaren was ik fractievoorzitter van mijn partij in de Tweede kamer. Mijn voorganger ging weg omdat er niemand op ons stemde. Daarom vinden wij ook dat het politiek bestel dringend aan herziening toe is. Als de mensen niet op óns stemmen, dan moet er wat mis zijn met het systeem. Maar al die grote partijen willen niet naar ons luisteren. Die doen net alsof we niet serieus te nemen zijn. Het vorige kabinet wilde zelfs liever met dat zooitje ongeregeld van de LPF in zee dan met ons. Maar toen het met die makelaarsclub niet goed ging, werden we weer in genade aangenomen. Tuurlijk, we hebben toen onze trots aan de kant gezet, maar om ons nou te betitelen als de Hoer van Den Haag…

En we hadden best mooie aspiraties. We wilden graag een gekozen burgemeester. Wij zijn niet van mening dat het moet gaan om partijprogramma’s. Het volk heeft het recht om te kiezen voor de burgemeester met het beste kapsel en de vlotste praatjes. Dát is democratie. Dáár staan we voor. En toen we weer mee mochten doen met de grote jongens is ons beloofd dat ze ons zouden helpen. Maar ze hebben ons laten barsten. De gekozen burgemeester komt er niet. Maar we hebben nog meer idealen, en om de gekozen burgemeester nou een kroonjuweel te noemen…

We zijn er niet voor dat er weer dappere soldaten naar dat levensgevaarlijke Afghanistan worden gestuurd. We vinden dat veel te link. Daarom hebben we een tijdje geleden gezegd dat we met het kabinet zouden breken als het toch zou gebeuren. Het was niet fijn om te horen dat onze ministers toen heel hard zijn uitgelachen in het kabinetsberaad. Maar om nou te suggereren dat we daar voor spek en bonen zitten…

Het was gisteren een beetje nare dag. Heel veel collega’s in de kamer wilden me de laatste tijd al niet aankijken als ik door de gangen van het parlementsgebouw liep. Schichtig doken ze weg, in gangen, kamertjes en nissen. En tijdens de stemming hebben ze bijna allemaal voor uitzending van de soldaten gestemd. Maar als niemand doet wat wij willen, dan kunnen we toch niet het land besturen? Nou ja, weet je wat, we blijven gewoon mee regeren. Dan horen we er nog een beetje bij. Maar om nou te zeggen dat ik het spel slecht gespeeld heb…

Ik ga wel weg. Ik ben nu wel genoeg beledigd. Laat een andere hoer het maar opknappen…