Botox en gepimpte rollators

Zo’n beetje dertig keer op een dag word ik geconfronteerd met één van mijn grootste angsten!
‘Het ouder worden’.
De gedachte dat ik over tig jaar mijn gebit af moet staan aan het bekertje water op mijn nachtkastje bezorgen me keer op keer kippevel aanvallen! Word regelmatig ’s nachts zwetend wakker bij de afschuwelijke gedachte dat mijn perzikzachtje huidje straks onderdeel is van het botox tijdperk!
Om over mijn haar, wat waarschijnlijk paars/grijs uit zal gaan slaan, maar te zwijgen!
Je kunt je nu afvragen waar ik me in Godsnaam mee bezig hou… maar als je keer op keer zeurende omaatjes aan je balie krijgt die er een half uur over doen om 1.50 euro uit te tellen.. en keer op keer wat druppeltjes speeksel achterlaten op jou net gepoetste kassalade..3 uur bezig zijn met pinnen of chippen..en nog steeds niet weten dat de Hema niet hetzelfde is als Blokker… Krijg je hoogstwaarschijnlijk ook last van deze ouderdom-angstverschijnselen.
Ik kan namelijk nu met mijn twintig lentes jong al best nukkig en zeurderig zijn.. en niet bang om dit toe te geven… en ik zie mezelf dus over tig jaar al helemaal staan.
Scheurend achter mijn rollator,schreeuwend wat er toch van die jeugd van tegenwoordig moet gaan komen!!
Waarschijnlijk stinkend jaloers dat zij wel op dat bankje kunnen klimmen om hun heerlijke net gedraaide joint op te roken…wat ik vroeger ook maar als te graag deed…!
Ik loop, wat een zeer groot woord is voor mijn gestrompel, waarschijnlijk achter meisjes met hotpants aan te mopperen dat dát Sooo 2006 is en dat het mij ooit, lang lang geleden veel beter stond omdat ik géén last had van een sinasappel huidje!…
Ik zal hoe dan ook een keer met mijn loopstok tegen mijn net gewitte plafond aan tikken omdat mijn bovenburen de muziek veels te hard aan hebben staan. En nee, vroeger hield ik ook al niet van hardcore..
Mijn hulp van de thuiszorg zal het bezuren als ze mijn vensterbank met 300 porseleinen clowns vergeet af te stoffen met mijn mega plumeau!!
En neem ik geen genoegen met een tafeltje dekje.. Wat is er gebeurd met de altijd goede en lekkere happy meal?
Hoe dan ook, zal ik ongetwijfelt met weemoed terugkijken op mijn schitterende jaren als puber en al wat ik beleefd heb!~
Ik zal ongetwijfeld dagelijks te vinden zijn in het dichtsbijzijnde Hema filiaal om daar op mijn dooie gemakkie te genieten van een kopje koffie verkeerd,wat ik dan waarschijnlijk cafe au lait zal noemen..die dan ingeschonken word door een meisje die net flink op haar plaats is gezet door dhr A piest (zoon van mijn voormalig werkgever)..!
Omdat de pin daar buiten werking is zal ik af moeten rekenen bij de Klantenservice waar ik met kriebels in mijn buik(die verdrongen is in een tailleslip die ik vroeger opvouwde) naar toe strompel omdat dat mijn plekje is!!
Ik snauw naar de verkoopster dat ik het geen stijl vind dat de pin alweer buiten werking is..dat was hij namelijk gisteren,eergisteren én de week daarvoor ook al!
Ik zie haar zuchten maar houdt in haar achterhoofd de achterliggende gedachte dat de klant,ook al draagt het een kunstgebit,altijd koning is!
Als ik voor de vijfde keer mijn pinpas verkeerd door de gleuf haal, zie ik een angstige blik in haar onschuldige ogen verschijnen.
Waarschijnlijk dezelfde angst die ooit,tig jaar geleden ook in mijn ogen verscheen.
En ik zie mezelf daar weer staan. Kosten wat het kost om van onze Hema een droomwinkel te maken..
En ik wil haar vertellen dat het helemaal niet zo erg is om je gebit af te moeten staan aan het bekertje water op je nachtkastje..Dat die 300 porseleinen clowns op mijn vensterbank even een trent in ons verzorgingstehuis is, vorig jaar waren het nog theelepeltjes..dat die tailleslips verdomde lekker zitten en alles op zn plek houden.. dat het een geweldige ervaring is om kindjes te krijgen en ze op te voeden, op moederdag een zelfgemaakte tekening van je dochter én kleindochter te krijgen,dat geen enkel gevoel te vergelijken is met het krijgen van rimpels, maar je hier mee leert leven, dat feyenoord nog steeds mijn cluppie is, alleen wat saaier zonder John de Wolf,dat ik blij ben om niet meer op zaterdagavond drie uur voor mijn kleding kast hoef te vertoefen omdat ik niets heb om aan te trekken, dat de tijd van pesten en jaloezie voorbij is, dat ik ook nog weleens stiekem achter internet te vinden ben,Dat het met geen enkele pen te beschrijven is dat je met je echtgenoot de beste gesprekken deelt als je samen zwijgend langs de waterkant zit,dat je van de inmense pijn van het verliezen van vrienden en familie harder en sterker word,,dit waarschijnlijk om je voor te bereiden op de dag dat je,je soulmate zal verliezen..
maar dan kijk ik achter me, en de rij word langer en langer.. en ik zie geergerde pubers staan die allang weer op school hadden moeten zitten..moeders met kinderen die snel naar huis willen omdat alex junior verschoond moet worden..
Terwijl ik mijn pinpas voor de zesde keer door de gleuf haal, voel ik de hand van de verkoopster op de mijne..ze knipoogt.. Net zoals ik dat kon, en ik realiseer dat ik nooit bang ben geweest om oud te worden..
Ik vond het al die tijd gewoon heerlijk om jong te zijn…