Boven en onder draaiend, met mij er midden in

Met een strak gezicht staar ik naar de achterkant van het doek. Nee, ik ben geen theatervoorstelling aan het geven, ik ben bezig om mezelf in handen te krijgen. Getekend, weliswaar.

Ik blijf met m´n ogen de vinger van de man volgen. Zijn ogen hupsen heen en weer van het papier naar mij. Ik probeer mijn tranen te onderdrukken. Terwijl de man zijn vrije, creatieve geest de loop gaat, zit/ben ik gevangen en (ben ik) stil. Ik voel me net een etalagepop in een winkel, een trekpop in een poppenkast, een aap in een dierentuin. “Kijk naar iemand anders, dikke snol” wil ik zeggen bij elke persoon die zijn blik uitgebreid naar mij en mijn kloon werpt en ik die niet op kan vangen omdat mijn ogen worden geleid en gehypnotiseerd door De Vinger die ik maar al te graag op wil steken naar de mensen die langslopen. Hoe groter mijn onzekerheid wordt, hoe groter hun nieuwsgierigheid, hoe meer waardering (of vernedering) ik krijg hoe groter mijn verwering tegen mijn onwetendheid voor wat er voor me gebeurd.

Uit pure medelijden krijg ik van de man vijf euro korting op mijn tekening. Terwijl ik in de ogen van mijn strak(ke) (getekende) gezicht kijk, maak ik mijn tas los van mijn stoel, bedankt ik de man en vlucht in de massa van Parijs om de schilders wijk gedag te zeggen en een bezoek te brengen aan de Basilique du Sacré-Cœur.

S’middags beklim ik de Arc de Triomphe van Parijs. Terwijl ik triomfantelijk de zweetdruppels van mijn voorhoofd af veeg als resultaat van de hoeveelheid treden die mijn benen hebben moeten beklimmen en mijn ogen laat onderdompelen in het verbluffende uitzicht, bekruipt me weer dat nare gevoel. Ik sta stil en de wereld, in plaats van dat toen bij de schilderwijk de wereld boven mij doordraaide,  onder mij draait door. Het maakt niet uit of ik nou bungeejumpend, paraglidend of zweefvliegend naar beneden kom. De auto’s zullen blijven rijden, de mensen blijven rennen en dansers (die op hun vaste plek in de Champs-Élysées  bij elkaar komen om te dansen voor geld) zullen blijven dansen.

Als ik vervolgens een passagier een foto van me wil laten maken en m’n batterij net leeg begint te raken en ik dus geen foto kan laten maken, is de maat vol. Krijsend, woest om me heen slaand donder ik de trappen af. Op weg naar het licht aan het einde van het trappenhuis. Het licht dat mijn waanideeën zal doven en de dankbaarheid  in mij aan zal wakkeren voor dat ik hier gewoon mag zijn.

De rest van de middag lach en zing ik voluit met mijn klasgenoten. (We zijn op driedaagse excursie met school) Ik ga door totdat iemand stil staat. Bij deze mooie dag, straat en stad. Maar vooral bij mij.  Met de hoop dat ik in mijn leven nog heel lang en heel veel stil mag blijven (en blijf) staan van, en bij, de mensen en dingen die mij in beweging laten komen. Laat de wereld onder en boven mij maar draaien, zolang ik er maar midden in zit.