Brak door

Het meisje lacht de jongen toe en wenkt de ober.
“Twee bier”, zegt ze, terwijl ze de jongen met haar ogen vraagt om de bestelling te accepteren. De jongen knikt en haalt licht zijn schouders op.
“Het zal je goed doen”, zegt het meisje. “En mij, want ik voel me ook superbrak”. De jongen wrijft over zijn kloppende slapen en kijkt aandachtig naar het meisje voor hem. Eigenlijk heeft hij niets te vertellen en niets te vragen. Al dat gedoe van de afgelopen tijd. Je zou er moedeloos van worden. De ober brengt twee biertjes en het meisje bestelt er een kaasplankje bij.
“Vetzucht”, vertrouwt ze hem toe, “nog een middel dat goed is tegen de mist in je hoofd”.

De jongen knikt wat afwezig en voert een gevecht met de aandrang om de schouders te laten zakken en de omgeving te laten voor wat het is.
“Heb je hobby’s?”, vraagt hij halfslachtig.
Even is het stil. Het meisje kijkt hem aan, de lichtjes dansen in haar ogen.
“Hobby’s?”, vraagt ze plagend, [i]“Hobby’s?[/i]”. Ze lacht hardop en neemt een slok. “Raar woord is dat toch, hobby’s! Maar ja, ik heb hobby’s, zeker”.

De jongen kijkt haar aarzelend aan. Wordt hij weer in de maling genomen? Waarom zit hij eigenlijk niet thuis, waarom doet hij niet wat meer aan het ontwikkelen van hobby’s?
“Ik brei graag”, zegt het meisje en kijkt hem stralend aan. “Zie je deze sjaal?”. Ze trekt een onooglijk vod met allerlei kleuren van de leuning van haar stoel.
[i]Fucking hell[/i], denkt de jongen bij zichzelf. Het zal ook eens niet zo zijn, zit hij hier met tante Truus…

Het meisje ziet de jongen wegzakken en legt de sjaal met zorg terug achter haar, op de stoelleuning.
“Hee”, zegt ze, “volgens mij ben je niet helemaal in de bui voor plagerijen en gedoe. Als je liever weg wilt..”
De jongen rukt zijn gedachten uit zijn briljante wegkomsmoezenboek.
“Plagerijen? Bedoel je dat je niet breit?”, hij slikt zijn woorden te laat weg. “Natuurlijk brei je niet”.

“Ach”, zegt het meisje, “ik heb er ook wel een beetje genoeg van. Hoe vaker ik afspraakjes maak, hoe vaker ik ga denken dat er geen normale mensen meer rondlopen”.
“Ik weet wat je bedoelt!”, zegt de jongen met een sprankje ontwakende geestdrift. “Je moest eens weten wie ik gisteren tegenover me had. Dat mens was echt gestoord!”.
Het meisje lacht.
“Sloerie!”, zegt ze, “zat je toen ook hier, in deze kroeg?”
De jongen leunt over de tafel naar haar toe.
“Sloerie? Hoeveel afspraakjes heb jij gehad dat je er het vertrouwen in de man van begint te verliezen?”

De ober loopt rond in de kroeg, die meer van hem is dan van zijn werkgever. De man in de hoek drinkt zijn cappuccino met zijn denkbeeldige metgezel. Een geagiteerde man loopt snel de kroeg uit, met een doorbrekend zonnetje boven zijn rechteroor en aan het raam zitten een jongen en een meisje verwikkeld in een levendig gesprek. De ober grijnst wat in zichzelf.

[i]Je komt hier ook alles tegen[/i], bedenkt hij zich, terwijl hij in een spontane opwelling twee biertjes tapt en ze naast het kaasplankje op het blad naar het stel manoeuvreert. “Van het huis”, knikt hij ze zachtjes toe. Hij stapelt de lege glazen en parkeert de nieuwe biertjes als twee potten goud aan de uiteinden van hun regenboog.