Tot mijn verbazing komt er vergeten woede en schaamte in mij op als aan het eind van een concert, dat ik op de zender Brava heb bekeken, ‘Bravo’ wordt geroepen.
De uitroep zet mij terug in mijn jeugd. Als ik zeven jaar ben gaan mijn ouders scheiden van tafel en bed.
In ons dorp is dat, in de jaren vijftig van de vorige eeuw, een grote schande.
Ik meen mij te herinneren dat die toestand vijf jaar moet duren omdat een huwelijk pas na duurzame ontwrichting door de rechtbank wordt ontbonden.
Bijstandsuitkeringen zijn er niet en de alimentatie die mijn vader betaalt is niet voldoende om een gezin met twee kinderen te onderhouden. Moeder gaat werken en waar nodig springt haar vader financieel bij. Ik adoreer de opa die zijn kleinkinderen een redelijk onbezorgde jeugd geeft.
Mijn vader gaat definitief in Amsterdam wonen waar hij al geruime tijd werkt. Een enkele keer brengt hij het weekend bij zijn ouders door en duikt op in de plaats die hij is ontgroeid.
In één van die weekenden geeft het plaatselijke zangkoor een concert in de kerk.
Ons kleine gezin wordt door een koorlid voorzien van vrijkaarten. Hebben wij ook eens een uitje.
Als het concert is afgelopen en het applaus aarzelend op gang komt, wordt vanachter uit de kerk meerdere keren “Bravo” geroepen. Dergelijke uitlatingen zijn in ons dorp niet de gewoonte, zeker niet in een godshuis, waar applaudisseren dan nog omstreden is.
Veel toehoorders draaien zich om, om te zien van wie die kreet komt. Mijn moeder, die waarschijnlijk de stem heeft herkend, blijft strak voor zich uitkijken. Ook ik kijk om.
Woede en schaamte strijden om voorrang. Terwijl iedereen is blijven zitten, staat daar de man die mijn vader is. Of de schande, zonder zijn aanwezigheid, niet groot genoeg is.
16 reacties
Mien · 19 november 2014 op 07:49
Goede column, met een sterk begin en rond geschreven. Grenzen opgezocht en persoonlijk gemaakt. Knap. Zelf wil ik ook nog wel eens uit bewondering ‘bravo’ roepen na een klassiek concert. Voorlopig zal dit een andere lading krijgen, vrees ik. yes:
Dees · 19 november 2014 op 09:43
Je hebt Hella’s advies uit het café ter harte genomen, zie ik. En met succes. Dit is de beste die ik van je gelezen heb. Een stukje als een blik op een moment dat je je onbespied waant. Ach, ik leg het vast beroerd uit. Maar vind je stukje authentiek overkomen.
Enne me like :yes:
Dees · 19 november 2014 op 09:45
Oh, en wat wellicht niet de intentie is van dit stukje is dat ik ook een gram bewondering voel voor de man die ondanks de priemende blikken van de gemeenschap een dikke vette bravo eruit knalt.
Maar ja, ik was geen kind van de rekening in deze.
Meralixe · 19 november 2014 op 11:19
Door de tegenwoordige tijd waarin het stuk geschreven is klinkt alles extra kil en hard.
Nee, ik wil die man nergens verdedigen maar na de zin ‘De uitroep zet mij terug in mijn jeugd.’ zou ik in de verleden tijd verder gewerkt hebben. En dan, de laatste zin als sluitstuk terug in de tegenwoordige tijd.
Het blijft uiteraard wel mooi hoe kleine details de herinnering levendig maken en je het trauma lucht geeft. :yes:
Nu ja, wat is mooi? Ik bedoel natuurlijk de kant van het schrijverschap, niet die van het slachtoffer. 🙂
troubadour · 19 november 2014 op 11:20
Ik heb veel complimenten. De laatste zin bijvoorbeeld vind ik geniaal!
trawant · 19 november 2014 op 11:41
De wereld achter; ‘Hebben wij ook eens een uitje’
Het blijft schrijnen, tijd heelt niets.
Prachtig en zo mooi compact.
Het lijkt van afstand geschreven maar de ondertoon is nog van heel dichtbij.
Pierken · 19 november 2014 op 11:59
Sterk staaltje schrijfwerk, Ferrara. Met name de openhartigheid spreekt mij aan. Verder eens met Mien; rond als een kogel. Het hele verhaal past precies in de 300 letterwoordendoos zonder dat je ergens propt. Bis!
Spencer · 19 november 2014 op 12:27
:yes:
Sagita · 19 november 2014 op 20:56
Bravo! Je legt in dit stukje de pijn bloot van buitenstaanders. Hier het gevolg van een verbroken relatie die niet geaccepteerd werd door de samenleving in 1955. Ach ja… je weet tijd met zijn normen en waarden veranderen maar het oordeel van ‘zij die weten hoe het hoort’ niet. In die zin is het universeel.
Ik zou die allerlaatste zin schrappen: Kill your darlings. Hij legt uit en dat is jammer.
groet Sa!
Yfs · 19 november 2014 op 21:10
Je hebt hierboven al meerdere keren ‘Bravo’ gehoord in de vorm van hele positieve reacties, waar ik me alleen maar volledig bij aan kan sluiten. Werkelijk ontzettend goed gedaan Ferrara! Petje af! :yes: :rose:
Nachtzuster · 19 november 2014 op 23:54
Knappe uitvoering van de opdracht, Ferrara. In een kort stukje tekst een tijdsspanne haarscherp en met een juiste afstandelijkheid weergegeven. Eens met Sagita dat de laatste zin achterwege zou kunnen blijven.
evil-ine · 20 november 2014 op 12:31
Mooi stukje. Persoonlijk dat goed overkomt, je gebruikt fijne zinnen. Inderdaad, zoals Nachtzuster zegt, met de juiste afstandelijkheid. Niet te koud, niet te warm. :yes:
De enige zin die voor mijn gevoel hakkelt is ‘Hebben wij ok eens een uitje’, dit lijkt meer spreektaal terwijl je de rest van de column strakker weergeeft (klein dingetje…)
Ferrara · 20 november 2014 op 23:50
Allen dank voor jullie warme reacties. Oprecht blij mee.
@ Sagita en Nachtzuster De laatste zin blijft een valkuil, toch kon ik het niet laten hem hier te plaatsen. Zo heb ik het destijds wel gevoeld.
@ Dees, inmiddels ben ik 65, ouder, wijzer en soms milder wat betreft mijn vader en dan denk ik, die man was zijn tijd vooruit en op zijn plek in het ‘wereldse’ Amsterdam.
@Meralixe, ik ben dit stuk in de vt begonnen, maar het wilde bij mij niet voegen en besloot het om te zetten in tt. Gek genoeg schreef het makkelijker.
schrijfersveer · 22 november 2014 op 14:44
:yes:
pally · 28 november 2014 op 21:56
Oh, zie hem nu pas , Ferrara, had hem gemist. Ik vind hem heel erg mooi!
Ferrara · 29 november 2014 op 13:18
Pally, geeft niet kan gebeuren. Dank voor je waardering.