Brief aan André Kuipers

Geachte heer Kuipers,

Zoals gebruike­lijk aan het eind van het jaar wor­den overal lijst­jes gepub­liceerd en ‘pri­jzen’ uit­gereikt. De bek­end­ste is natu­urlijk Time Mag­a­zine, dat koos voor ‘The Pro­tester’. In Ned­er­land wer­den Rutte (door de par­lemen­taire pers) en Roe­mer (door Een­Van­daag) verkozen tot politi­cus van het jaar. Sport­man van het jaar was Epke Zon­der­land, ter­wijl Britt Dekker de meeste gegooglede Ned­er­lan­der van 2011 werd. Het zal alle­maal wel. Met dit soort rom­me­laars als con­cur­ren­tie kan het nú al niet meer mis­sen, of u wordt de man van 2012. Wubbo Ock­els. Wie in Ned­er­land kent hem niet? Los van het feit dat je met zo’n naam vanzelf wel opvalt, is hij toch vooral bek­end als dé Ned­er­landse astro­naut. Nou bent u natu­urlijk geen astro­naut, maar een kos­mo­naut (want niet vanuit Amerika, maar vanuit Rus­land omhoog geschoten), maar dat maakt voor het ver­haal even niet zoveel uit. Waar het om gaat is dat Ock­els nogal een tot de ver­beeld­ing sprek­ende per­soon is, en begri­jpelijk­er­wijs gold als uw grote voor­beeld. Maar u bent groter. Nadat u met uw eerste ruimtereis in 2004 de 7 dagen, nul uur en 44 minuten ruimtetijd van Wubbo Ock­els al over­toepte, ver­pul­vert u met uw huidige reis ook uw eigen record. U gaat voor 5 maan­den de ruimte in!

Hoewel het me sowieso al heel bij­zon­der lijkt om in de ruimte te zijn, stel ik me voor dat een ruimtereis wel wat met je doet. Het geeft je let­ter­lijk nogal een ander per­spec­tief op de wereld. Wat moeten dis­cussies over de hypotheekrenteaftrek of ges­loten gren­zen opeens vre­selijk klein lijken als je met je eigen ogen hebt gezien dat de aarde slechts één van de vele kleine stip­jes in het hee­lal is! Wat moet u heer­lijk kun­nen rel­a­tiv­eren! In het kader van die rel­a­tiver­ing heb ik een idee. Ik hoor graag van u wat u er van vindt.

Uit een inter­view met u op de NOS begreep ik dat korte ruimtereizen niet meer bestaan. De vijf maan­den die u nu naar boven gaat, is blijk­baar het min­i­mum. Het leek mij wel een goed idee om alle wereldlei­ders voor vijf maan­den de ruimte in te schi­eten. We moeten nog even kijken hoe we dat prak­tisch vor­mgeven, want het wordt wellicht wat krap om ze alle­maal tegelijk in het ISS te prop­pen, maar daar bedenken we wel wat op. Het is in ieder geval belan­grijk dat bepaalde mensen samen gaan. Geen gezel­lige praat­club­jes natu­urlijk, maar mensen die elka­ars bloed kun­nen drinken.

Mah­moud Abbas, Hamas-leider Khaled Mashaal en Ben­jamin Netanyahu. Dat werk. Op een paar hon­derd kilo­me­ter boven de aarde lijkt zo’n stukje Gaza­s­trook vast ineens niet meer zo héél belan­grijk. Als je vijf maan­den boven op elka­ars lip zit, ben je boven­dien wel geneigd om er samen het beste van te maken.

Ook de vol­gende Euro-top zou vol­gens mij in een baan rond de aarde moeten plaatsvin­den. Wat nou geen geld om Grieken­land te red­den? Wat nou ‘uit de euro stap­pen’? Door wat afs­tand te nemen beseft iedereen miss­chien hoe onbe­nul­lig de ver­schillen zijn. Is dat geen mooie kerstgedachte?

Kunt u niet eens een bal­letje opgooien bij die Russen? Als u dit voor elkaar kri­jgt bent u niet alleen verzek­erd van een plekje in alle 2012-lijstjes, maar ook van alle Nobel Pri­jzen voor de Vrede van de komende paar jaar. Neemt u even con­tact met me op zodra u weer met beide benen op de grond staat? Dan werken we samen verder de details nog wel uit. Sterkte in de ruimte tot die tijd, voor mij bent u nu al een held!

Groeten,

Boudewijn.

PS. Deze brief verscheen eerder op www.indewaanvandeweek.nl