Brief aan Barack Obama

Geachte heer Obama,

In 2012 zijn er in Amerika weer pres­i­den­tiële verkiezingen. Het lijkt me zowel onwaarschi­jn­lijk als onwenselijk dat een van die Repub­likeinse idioten het van u gaat win­nen, maar je weet maar nooit. Gelukkig heeft u deze week een hoogtepunt meege­maakt dat nie­mand u meer kan afne­men: u kreeg spreek­tijd met de Minister-President van Ned­er­land. En niet zomaar een lul­lig kwartiertje, maar bijna een vol uur! Dat is niet zomaar voor alle wereldlei­ders weggelegd! U heeft er een volle maand naar­toe kun­nen leven. Zodra het novem­ber werd, en de kalen­der op de wc werd omges­la­gen, stond daar dins­dag de 29ste al volledig rood omrand. Met dikke let­ters stond er om half drie ‘s mid­dags: Meet­ing Mark. Voor de zek­er­heid had u uw vol­gende afspraak pas op half zes gezet, want stel je voor dat Mark wat tijd over zou hebben! Nog 28 nacht­jes slapen en dan was het zover. Mark Rutte, de Minister-President van Ned­er­land, zou hoogst­per­soon­lijk op de koffie komen.

Ned­er­land. Dat magis­che kleine landje, ergens in de buurt van Ams­ter­dam en Duit­s­land. Uit­er­aard het land dat ooit New-York heeft ges­ticht, maar dat weten we nou wel. Belan­grijker is dat Ned­er­land sinds okto­ber wereld­kam­pi­oen honkbal is. U had Rutte gevraagd een shirtje mee te nemen van dat weer­ga­loze oranje. Zou hij doen. Fijne vent.

Ned­er­land. Een van de laat­ste lan­den ter wereld dat, in tegen­stelling tot Amerika, nog een triple A sta­tus heeft. Het is boven­dien het op-twee-na-beste land om te wonen, dus u zou op veel vlakken nog wat van Mark Rutte kun­nen leren. Gelukkig zou het gesprek onder anderen gaan over de economis­che ban­den tussen uw bei­der lan­den en de cri­sis. U nam zich voor alles in u op te zuigen wat Mark te vertellen zou hebben.

Novem­ber kroop voor­bij. U voerde een beetje cam­pagne, vierde Thanks­giv­ing en onder­nam een uitje naar Bali, maar kon maar aan één ding denken. U vroeg Michelle wel tien keer of ze die lekkere koek­jes al in huis had gehaald en of ze goed had gestofzuigd. Gek werd ze ervan. Maanda­gavond liep ze na een knal­lende ruzie het huis uit, waar­door u niets te eten had. Dan maar een piz­za­atje. Groente of niet, u kreeg geen hap door uw keel.

Het bezoek werd gelukkig alles wat u ervan had verwacht, en meer. U merkte al snel dat wat in Ned­er­land rechts heet, naar Amerikaanse maat­staven nog altijd vrij links is. Rutte legde u kort uit hoe je een fat­soen­lijk zorg­s­telsel optu­igt, dat het loont om soft­drugs te gedo­gen en dat er min­der moor­den wor­den gepleegd als niet iedereen kas­ten vol pis­tolen in huis heeft. Ver­helderende inzichten!

Maar er was meer. Rutte beves­tigde uw ver­moe­dens dat niet iedere Ira­kees, Saudi of Afghaan met een bom­gordel om wordt geboren, maar dat ze er nu een­maal niet alle­maal op zit­ten te wachten om ‘bevrijd’ te wor­den door Amerika. Ver­vol­gens sprak hij u ook nog even streng toe toen u sug­gereerde dat Europa Amerika mee­trekt in de economis­che ellende. Hij wap­perde met wat cijfers, en stelde dat Amerika’s eigen prob­le­men een stuk groter zijn, maar dat daar gewoon nie­mand over praat. U vroeg zich af of het echt waar is dat je niet voor altijd méér kunt uit­geven dan je binnenkrijgt.

Meneer Obama, u heeft vast veel geleerd in die 50 minuten met Mark Rutte. Ik hoop van harte dat u er het komende jaar uw voordeel mee doet. Dat rare en bizarre Amerika is namelijk al raar en bizar genoeg met een intel­li­gent mens als u aan de lei­d­ing. Ik moet er niet aan denken wat er gebeurt als een van die Repub­likeinse nut­cases het weer voor het zeggen kri­jgt. Als u die verkiezin­gen vol­gend jaar nou gewoon wint, en in uw tweede ter­mijn langskomt in Ned­er­land, dan zullen we dat van die staatss­chuld nog een keer rustig uileggen. Tot die tijd: succes!

Groeten,

Boudewijn.

PS. Deze brief verscheen eerder op www.indewaanvandeweek.nl