Brief aan Johan Cruijff

Geachte heer Cruijff,

U weet de gemoed­eren altijd aardig bezig te houden. Het kan geen week stil zijn rond Ajax, of u doet of schri­jft weer iets waar­door de vlam in de pan slaat. Als Rot­ter­dammer en Feyeno­order kan ik niet anders dan dat met veel plezier aan­schouwen. Nu u op het punt staat die club in 020 defin­i­tief uit elkaar te trekken, leek een briefje me wel op zijn plaats. Laat ik begin­nen u te bedanken. Niet zozeer voor uw goede werk van­daag de dag, maar voor dat in het verleden. Ik was zelf nog niet geboren in seizoen 83/84, maar naar ver­lu­idt heeft u mijn club dat seizoen vri­jwel eigen­handig aan de dubbel geholpen. Dat ‘vri­jwel eigen­handig’ is overi­gens afkom­stig van mijn vader, en die is Aja­cied, dus of dat hele­maal klopt weet ik niet. Hoe dan ook, dank voor de moeite.

Ik kan me voorstellen dat uw keuze vóór Feyeno­ord des­ti­jds vooral ook een keuze tégen Ajax was. Ze had­den geloof ik iets gezegd of gedaan wat u niet aanstond, dus moest er wraak komen. Want u bent dan wel groot gewor­den bij Ajax; Ajax is ook vooral groot gewor­den door u. Toch? En als ze dat ook maar héél even dreigen te ver­geten, maakt u het liefst zo snel mogelijk duidelijk dat de club zon­der u totaal ver­loren is. Dat kan goed­schiks, maar zon­der enige wroeg­ing ook kwaadschiks.

En dat is leuk. Voor een Rot­ter­dammer. Dat leverde ons in 83/84 een dubbel op, en nu op zijn minst een hoop leed­ver­maak. Want hoewel u vrij aardig scheen te voet­ballen, bent u als bestu­ur­der natu­urlijk een ramp. U vindt namelijk niets belan­grijker dan u zelf. Ook Ajax niet. Zéker Ajax niet. Bij Ajax dachten ze echter dat u daarin veran­derd zou zijn, dus ston­den ze te juichen toen u weer terug wilde komen. Geloof mij maar dat we in Rot­ter­dam ook de vlag uit staken. Wij wis­ten namelijk al hoe het zou aflopen: u laat Ajax achter als een smeu­lend hoopje puin, waar iedereen boos is op iedereen en nie­mand nog aan voet­bal denkt.

Deze week con­cludeer­den uw col­lega com­mis­saris­sen dat u niet bent veran­derd. Ze beseften dat u nog steeds geen team­player bent. Ze zijn hele­maal klaar met uw truc­jes, spel­let­jes, columns en maniert­jes, en von­den een vrij effi­ciënte manier om dat duidelijk te maken. Ze namen Louis van Gaal aan. Een duidelijker manier om te zeggen ‘we zijn je egotrip­perij spu­ugzat’ is er niet. Zelfs als ze pre­cies dat zin­netje in uw gezicht had­den uit­ge­spro­ken, was het niet zo duidelijk geweest als het aanstellen van Van Gaal.

Wij lachen in Rot­ter­dam joh! De poep raast met kilo’s tegelijk richt­ing de ven­ti­la­tor daar in 020. Door­dat uw ego dat van Cris­tiano Ronaldo doet verbleken, zult u namelijk nooit zomaar uw ver­lies kun­nen pakken en opstap­pen. In het clubbe­lang. Want dat kent u niet. U kent alleen het Johan Crui­jff belang. Dus u stapt miss­chien wel op, maar niet zon­der na te trap­pen als Eric Can­tona in zijn beste dagen (Van Gaal kon er trouwens ook wat van!). U dreigde dat áls u vertrekt, alle jeugdtrain­ers mee­gaan. Nu heb ik geen idee in hoev­erre dat een reëel dreige­ment is, maar het zegt veel over u dat u bereid bent de clubs jeug­do­plei­d­ing te ont­man­te­len omdat uw ego is gekrenkt. Die door u zo geliefde jeug­do­plei­d­ing. En maar bli­jven vol­houden dat het u alleen maar om Ajax gaat. Mooie sukkel die dat nog gelooft.

Natu­urlijk klopt het wel dat er door uw col­lega com­mis­saris­sen spel­let­jes wor­den gespeeld, maar daar mag u niet over kla­gen. U speelt zelf namelijk ook voort­durend spel­let­jes en dan kun je dat ook terug verwachten. Het ver­schil is dat uw spel­let­jes door de Telegraaf, Jack van Gelder, Frits Barend, Johan Derk­sen en uw andere adepten dan een fluwe­len rev­o­lu­tie genoemd wor­den. Wie voor de één een vri­jhei­dsstri­jder is, is voor de ander een ter­ror­ist. Het is maar van welke kant je het bek­ijkt he? Ik kan u één ding verzek­eren, vanuit de kant van Rot­ter­dam is het alle­maal vre­selijk lollig!

Kijkt u Expe­di­tie Robbinson? Daar gebeurde deze week iets moois. Jochem Uyt­de­haage – Olymp­isch schaatskam­pi­oen en stre­ber en solist pur sang – werd door een com­plot uit het spel geschopt. Met het mes nog in zijn rug draaide hij zich om naar zijn oppo­nen­ten en zei ‘goed gespeeld’. Hij lachte om zijn eigen naïviteit, gaf iedereen een hand en ver­liet met opge­heven hoofd het spel. Grote klasse.

Miss­chien is het een frag­ment om over een paar jaar nog eens terug te kijken. In het kader van ‘zo had het ook gekund’. Ik durf u dit rustig te vertellen, want ik weet dat u toch geen advies aan­neemt. Bli­jft u maar lekker op uw manier han­de­len ‘in het belang van Ajax’. Gaat heer­lijk zo. Vanuit Rot­ter­dam: nog­maals bedankt!

Groeten,

Boudewijn.

PS. Deze brief is afkomstig van www.indewaanvandeweek.nl