Brief aan Laura Dekker

Beste Laura,

Als ik het goed heb begrepen heb jij gis­teren je rondje om de wereld voltooid. Je bent dus offi­cieel de jong­ste per­soon die ooit solo rond de wereld heeft gevaren. Gefe­lici­teerd daarmee. Wat mij betreft ben je echter méér dan dat. Je bent ver­moedelijk ook de irri­tantste per­soon die ooit een rondje wereld heeft gedaan. Ik weet het wel, je bent pas zestien. Toen je aan je reis begon was je veer­tien of vijftien. Dat is pre­cies de reden dat ik me had voorgenomen geen brieven aan je te schri­jven. De reden dat ik dat nu toch doe, is dat er een stuk van jouw hand in de Volk­skrant ver­scheen. Dat wil zeggen, een ver­tal­ing van wat je zelf op je blog hebt geschreven. En van dat stuk Laura, werd ik echt pis­cha­gri­jnig. Ik bedacht toen dat als je groot genoeg bent om zulke stukken de wereld in te slin­geren, je ook groot genoeg om een brief terug te ont­van­gen. Bij deze dus.

Je schreef onder andere:

“De Ned­er­landse over­heid is niet gemakke­lijk voor me geweest. Sinds mijn 13de jaar, toen ik onbe­doeld in de belang­stelling kwam, is mijn leven com­pleet over­hoop gegooid door de Kinderbescherming en de Jeugdzorg. Van een fijne kinder­tijd werd ik door die instanties in een vol­wassen wereld gegooid. En die wereld was niet bepaald leuk voor mij.”

Weet je wat hier zo irri­tant aan is, beste Laura? Dat je slachtof­fer­tje speelt. Nu heb ik sowieso al een hekel aan mensen die zichzelf zielig vin­den, maar zéker als ze eigen­lijk juist heel ver­wend zijn. En dat ben jij Laura. Jij bent ver­wend. Weet je waarom? Omdat je een Ned­er­lands paspoort hebt. Door dat papiertje heb je oneindig meer kansen in het leven dan in het groot­ste deel van de rest van de wereld. Zo word je als Ned­er­lands meisje bijvoor­beeld in staat gesteld om van je 5de tot je 18de naar school te mogen. Er zijn wereld­wijd miljoe­nen kinderen die een moord zouden doen om ook maar een week naar school te mogen.

Ik weet wel dat je school stom vindt, dat vindt ieder kind. Dat is dan weer pre­cies de reden dat we de leerplicht hebben. Je hebt maar gewoon te gaan. Het idee is dat als je dan later groot bent, je begri­jpt waarom je vroeger naar school moest, en dat je blij bent met het onder­wijs dat je hebt genoten. Onder­wijs dat ondanks alle ver­halen behoort tot de wereldtop.

Maar jij en je vader – wat natu­urlijk eigen­lijk nog veel erger is, laat hem de brief ook even lezen! –, vin­den dat er voor jou andere regels gelden. Want jij vindt zeilen leuk. En dan ben je opeens heel anders dan de rest van Ned­er­land, en moet alles wijken. En als iemand je dan herin­nert aan de leer­plicht, noem je dat ‘een angstige en trau­ma­tis­che ervar­ing’ en veran­der je in het kleine kind dat in de super­markt op de grond ligt te kri­jsen omdat mama geen chips wil kopen. In het my sweet six­teen–meisje dat de ver­keerde kleur Mer­cedes van haar vader kri­jgt. In het zeik­erige zeilmeisje dat haar Ned­er­landse vlag strijkt als ze hoort dat ze bij terugkomst weer naar school moet.

Weet je wat jij eens moet doen Laura? Je moet eens aan Mauro uit­leggen hoe zielig je bent. Hoe zwaar je het hebt gehad met de Ned­er­landse over­heid. Ver­tel hem eens over al die nacht­mer­ries die je ‘waarschi­jn­lijk je leven lang zullen achter­vol­gen’. In mijn brief aan hem was ik dan miss­chien wel hard voor hem, maar dat wil niet zeggen dat zijn ver­haal niet schri­j­nend is. In ieder geval schri­j­nen­der dan jouw ver­haal, lijkt me zo. Maar dat zul jij wel anders zien.

Groeten,

Boudewijn.

PS. Deze brief is afkomstig van www.indewaanvandeweek.nl