Bucketlist papers (1)

Jarenlang stond er bij mij op zolder een ordner te verstoffen, met daarin een stuk of wat fantasieverhalen, die ik lang vóór het uitbreken van de Golfoorlog al had opgetekend. Want ééns ambieerde ik een carrière als schrijver. Ha! Dankzij de kennismaking met Columnx kon ik een nagenoeg vergeten droom alsnog nieuw leven inblazen, en deze schrijfsels van de eeuwige vergetelheid redden. De ordner is nu bijna leeg, de meeste verhalen zijn opgepoetst en geplaatst. Daarmee is een oude wens toch nog uitgekomen, en mijn ‘bucket list’ dientengevolge flink ingekort. Met dank aan Columnx!

Die verhalen kwamen trouwens niet uit de lucht vallen. Wat ik allemaal niet heb ondernomen om de eigen creativiteit en fantasie te prikkelen! Ik herinner me nog goed hoe ik als jongeman afreisde naar Bratislava, speciaal om mij daar te kunnen voorbereiden op een nieuw verhaal. Het was in de tijd dat Europa nog in tweeën werd gesplitst door het IJzeren Gordijn. Op de heenreis las ik in het vliegtuig een artikel over Dücka Brasçi, een Slowaakse dissidente schrijver die voortdurend in de clinch lag met de autoriteiten van zijn land. Dücka probeerde met illegale schrijfsels het communistische regime te ondermijnen, maar dat werd hem niet in dank afgenomen. Met als gevolg dat hij nu als onderduiker ergens rondhing in de Karpaten, het berggebied ten noorden van Bratislava.

Maar goed, eenmaal aangekomen op de luchthaven van Bratislava werd ik, net als alle overige reizigers, aan een strenge controle onderworpen. Nee, je kwam het land zomaar niet in! Waar je ook keek, het zag er zwart van de uniformen. Zodra dat station gepasseerd was kon iedereen naar eigen keuze zijn of haar weg vervolgen. Voor mij betekende dat een busreis naar Bratislava stad, waar ik laat in de avond aankwam. Ik zocht en vond een hotelletje in het centrum, en omdat er op dat tijdstip verder niet veel meer te beleven viel, kroop ik lekker in mijn nieuwe bed.

De volgende dag ging ik op verkenning uit, om mij onder te dompelen in deze voor mij zo totaal andere samenleving. Ik liep een kleine staatswinkel binnen, op zoek naar typische Slowaakse producten om eventueel mee te kunnen nemen, naar huis. Een verkoopster met lang zwart sluik haar en de uitstraling van een verzopen kat, vroeg mij nonchalant waar ik vandaan kwam. “Holandsko,” antwoordde ik, waarop zij haar oren spitste. Geïnteresseerd begon ze mij uit te horen, over wie ik was, en wat het doel van mijn bezoek aan Bratislava was. Ik vertelde haar het een en ander over mezelf en terwijl we zo wat stonden te keuvelen, viel mijn oog op een Baboesjka beeldje, beschilderd met motieven die je ook terugzag in de traditionele Slowaakse kledij. Prachtig gewoon, precies wat ik zocht. Ik vroeg haar om het kunstwerkje voor mij in te pakken. Terwijl de verkoopster daarmee bezig was, zag ik hoe ze nog vlug een notitie op een briefje krabbelde en dat onopvallend tussen de verpakking stopte. Ze knipoogde naar mij, kneep zacht in mijn arm en zette het ingepakte beeldje voor mij klaar op de toonbank. Een beetje in de war gebracht rekende ik af, en met het kleinood onder mijn arm geklemd, verliet ik het pand.

Op mijn hotelkamer haalde ik, nieuwsgierig als ik was, het briefje tevoorschijn dat de sluikse dame voor mij had verstopt. “Hlavné námestie plein, Maximiliaanfontein 21.30 uur,” stond er, met sierlijke letters opgeschreven.