Bucketlist papers (2)

Het Hlavné námestie plein ligt in het hart van Bratislava. Langs het plein staan fraaie gebouwen met gevels, gehuld in allerlei pasteltinten, met een prominente rol voor het Oude Stadhuis, het Paleis van de Primaat en de Maximiliaanfontein. ‘s Avonds liep ik naar de plaats van mijn afspraak en wachtte daar op een bankje op wat er gebeuren zou. Een jonge vrouw kwam op mij af. Ze zag er oogverblindend uit, in haar traditionele Slowaakse kleding. Pas toen zag ik wie ik voor me had. Het was het verkoopstertje uit de winkel waar ik die middag het Baboesjka beeldje had gescoord. Het meisje had zich als het ware getransformeerd van een grijze muis tot een prachtige verschijning. Ze gaf me een hand, en stelde zich voor: “Dominika. En u? Wat is uw naam?” vroeg ze meteen. “Thomas Splinter,” antwoordde ik. Ze glimlachte en herhaalde mijn naam. “Thomas, wandel alsjeblieft met mij naar het Frantiskanske plein, dan kunnen we praten, en daar is het wat rustiger,” stelde ze voor. Ik voelde me vereerd. Onderweg vroeg Dominika mij of ik ooit gehoord had van Dücka Brasçi, de ondergedoken Slowaakse schrijver. Ik vertelde haar over het artikel dat ik had gelezen in het vliegtuig, tijdens mijn reis naar Bratislava. “Dücka is mijn oom,” vervolgde Dominika. Ze sprak over de hopeloze situatie waarin haar oom verkeerde. Mochten de autoriteiten er in slagen om hem op te sporen, dan zou hij gegarandeerd in de gevangenis terecht komen en misschien wel spoorloos verdwijnen, zoals velen voor hem. Alleen een vlucht naar het westen kon hem nog redden, maar dat was geen sinecure. De grenzen van Tsjechië-Slowakije werden streng bewaakt, en alleen mensen met een speciale pas, mochten het land uit. Voor oom Dücka was een dergelijke pas ‘out of the question’, daarover bestond geen twijfel. Dücka’s grootste wens was nu nog om zijn magnum opus, zijn vermeende meesterwerk veilig te stellen. Een boek waar hij jaren aan had gewerkt. De schrijver was naarstig op zoek naar iemand die het geschrift naar het Westen kon smokkelen. En daar kwam Dominika met de clou van het verhaal: “Daarin zou jij, Thomas, misschien iets kunnen betekenen.”

Dominika vroeg mij om het manuscript op te halen bij haar oom, en mee te nemen naar Nederland. Ze gaf mij het adres van een contactpersoon en een ring. De contactpersoon zou mij naar de schuilplaats van de ondergedoken schrijver kunnen brengen. Ik twijfelde. Wat moest ik doen? Er zaten overduidelijk haken en ogen aan de hele onderneming. Voor hetzelfde geld werd ik er in geluisd en belandde ikzelf in een of andere donkere kille ongezellige Slowaakse cel. Dominika keek me met vragende ogen aan. “Mag ik er een nachtje over slapen?” vroeg ik haar. Ze streelde mijn wang en het volgende moment kusten we elkaar. Daar zat ik dan, op een bankje in hartje Bratislava met een lokale schoonheid in mijn armen: James Bond op klompen.

Op de achtergrond hoorden we stemmen naderen, en we maakten ons los uit onze omhelzing. Dominika stond op en nam afscheid. “Morgenavond ben ik weer hier. Laat je me dan weten wat je hebt besloten?” Ze wierp me een kushandje toe, knipoogde verleidelijk en liep van mij weg. Een beetje tureluurs van alles, stond ik op en liep het plein af. Toen ik nog eens omkeek zag ik nog juist hoe Dominika door twee agenten werd aangesproken, en door hen werd vastgepakt. Ze rukte zich echter los en sloeg op de vlucht. Een van de agenten riep haar na en trok zijn pistool. Hij schoot in de lucht, waarop Dominika nog harder begon te rennen. Daarop schoot de agent gericht, en tot mijn verbijstering zag ik Dominika dodelijk getroffen neervallen. Volkomen overdonderd rende ik in paniek weg van de crime scene, en verschool mij in een donker steegje. En daar, in dat steegje, besloot ik dat ik Dücka Brasçi moest helpen. Opdat Dominika haar leven niet voor niets op het spel had gezet.