Buurtbonken

Mijn buren in de flat, Kaapverdianen, zijn van nature vurig. Ze liggen op een aantal momenten verspreid over de dag te krikken. Seks is voor hen als eten. Als drinken. Als de zonsopkomst. Hun bed heeft springveren. En dat ritmische geluid haal ik er op een of andere manier altijd tussen uit. Acht uur ’s avonds is zo’n tijd dat ze het vaak doen. Staande in mijn keukentje kan ik het gekraak het beste horen. Daar lopen rioleringsbuizen en waterleidingen van de bovenverdiepingen langs het plafond. Vanuit mijn keuken kan ik haar zelfs horen kreunen. Vooral als ik de stekker van de koelkast eruit heb getrokken. Dat gezoem zit gek genoeg precies op haar toonhoogte.

Ik heb het idee dat hij over het algemeen bovenop ligt. Te stoten. Maar misschien is dat ook wel omdat ik de sessies pas oppik wanneer ik gebonk hoor. Richting de climax brult hij dingen in het Portugees. En zij moedigt hem aan. Vervolgens gaat hij dan douchen stel ik me zo voor. Of zijn piemel afspoelen. Om het even. Ik hoor in ieder geval standaard een kraan lopen na de seks.

Het familieleven neemt ook weer meteen zijn normale gangetje. Zij schreeuwt dingen en hij slaat met deuren. Toch voelt dat niet als bedreigend. Het is hun metrum. Ruzie, seks en weer ruzie. Zelfs een hele dag kijven zoals vorige zondag, compleet met bloempotten die het raam uit vlogen, had iets innigs.

Logischerwijs was de seks ook harder dan normaal die bewuste avond om acht uur. In eerste instantie dacht ik eigenlijk dat ze weer aan het vechten waren. En het geluid dat ik kon opvangen in de keuken was ook anders. Rauwer. Dat van staal op staal. Maar ik hoorde haar hijgen, dus er werd gepaard.

Het geklop werd steeds intenser en zwol aan tot een hard gemoker. Vloekend en tierend kwam de buurman tot een hoogtepunt. Vrijwel meteen begon er een kraan te lopen en ging de buurvrouw gillen. De hele nacht door. Niets bijzonders dus. Op weg naar mijn werk de volgende ochtend, kwam ik een loodgieter tegen in de hal. “Waar precies is die leiding geknapt?”