Camlan

Op het slagveld dat hij heeft aangericht, kijkt Mordred tevreden naar de horizon van zijn gulzige toekomst. Links van hem verrijzen de karkassen van luxe woningen, vergezeld door monsterlijke machines die bouwen aan zijn nieuwe citadel. Rechts de eigenhandig gebouwde en aan het noodlot overgelaten huisjes. De scheidslijn van het front is gemarkeerd door een spoor van deportatie. Mensen komen en mensen gaan. Op zijn haastige pad, dit gebied zo snel en pijnloos mogelijk te verlaten, heeft een vluchteling een van zijn schoenen verloren. Vergeten ligt het erbij. Jarenlang hebben hier mensen geleefd om deze plek tot hun thuis te maken. Nu is het desolaat. Hartelijke warmte van saamhorigheid is kil overmand door ijzig, koude leegte van zelfverrijking. Keukenkastjes hangen scheef in de sponningen, ruiten zijn ingegooid en serviesgoed is zinloos op de grond kapot gesmeten. Het verdriet van noodgedwongen vertrek is verstikkend voelbaar.

Mordred kan dit niet deren. Gedurende zijn lange staat van dienst heeft hij een harnas ontwikkeld dat gevoel niet meer toelaat. De strijd duurde maar kort en was meedogenloos. Zonder al te veel tegenstand denderde hij, met een overmacht aan hebzucht, over de oorspronkelijke bewoners van dit gebied heen. Niet bij macht de eigendommen te beschermen, was ieder gedwongen zijn of haar eigen weg te kiezen. Een gemeenschap is uiteen gereten door de fragmentatiebom genaamd: Vooruitgang. Geen oorlog zonder doden, geen veldslag zonder slachtveld. Iemand moet toch het vuile werk opknappen?

Mordred mag tevreden zijn, binnenkort kan hij zwemmen in het koude, klinkende metaal van zijn aangewonnen kapitaal. Vervloekt is hij die deze veldslag heeft aangevoerd want de goddelijk, zoete smaak van ware victorie op zijn eigen queeste, zal hem voor immer ontgaan.