Ik heb je gezien. Twee dagen geleden. Je kwam al naar buiten rennen nog voor ik de auto goed en wel geparkeerd had en liep eigenlijk meteen door naar de passagiersstoel. Je kon haast niet wachten tot J. uit de maxi-cosi was. Je trok haar nog net niet uit mijn handen. En J. keek je met haar grote ogen aan, en zag dat het goed was. Ze ging rustig bij je zitten en nam alles eens goed in zich op.
Nog even en dan is het weer zover. Dan kunnen de pakjes en schmink weer van de zolder gehaald worden en barst het feest weer in alle hevigheid los. Limburgers kunnen er maar slecht tegen als de Hollanders dit feest bespottelijk maken. Een feest dat 4 dagen zuipen, vreemdgaan en je schromelijk misdragen permitteert.
Toen ik nog een kind was, ergerde ik me kapot aan volwassenen met hun geouwehoer over hoe moeilijk zij het wel niet hebben gehad toen ze nog jong waren; zij moesten elke dag 15 kilometer naar school fietsen in de regen en tegen de wind in naar hun te kleine en veel te koude klaslokaal waar ze alleen maar 8-en of hoger haalden ondanks hun fulltime bijbaantje bij de plaatselijke schillenboer voor een duppie per week om er maar voor te zorgen dat de familie niet van de honger omkwam!
Kroegkennis Jerry verdient zijn boterham met vage zaakjes. Of het echt allemaal onwettig is wat hij doet, weet ik niet, maar het moet haast wel zo zijn dat de Belastingdienst weinig terugziet van zijn inkomsten. Hij handelt in de meest uiteenlopende partijgoederen.
Met stomheid geslagen zit ik achter mijn pc en denk aan een mailtje dat ik van de redactie van ColumnX kreeg.. Ik word namelijk al een poosje achtervolgd door een stalker. Dat wil zeggen, iemand reageert op mijn columns op een manier van iemand die gebluste kalk in plaats van hersens in zijn schedel heeft. Of haar, zou ook kunnen. Reageren en kritiek mag altijd maar doe het dan op inhoud. Ik krijg nu alleen maar het advies om me te laten opnemen. En dat ik niet zo moet zuipen. In de spelling van een vijf-jarige.
Word ik in het holst van de dag wakker, en dan hebben we het over zeven uur ’s morgens mind you!, staan er een paar foto’s op mij te wachten in mijn mailbox.
[quote]The Fellowship is breaking. […] You know of who I speak. — Galadriel, the Fellowship of the Ring.[/quote]Vamiddag word de knoop doorgehakt in de vrienden groep van mijn vriendin. Direct of indirect zal dit ook invloed hebben op mijn vriendengroep. Ook al zien zij elkaar nooit.
2002 ligt achter ons, en derhalve ook de voornemens die we voor dat jaar hadden. Een deel van deze voornemens hebben we misschien kunnen vervullen; maar een ander deel is waarschijnlijk onaangeroerd gebleven. Het zijn er waarschijnlijk weinigen die erin geslaagd zijn alle zelf-beloften tot een bevredigend eind te brengen, simpelweg omdat sommigen van deze wensen de medewerking van derden nodig hadden teneinde te kunnen slagen. En het was precies dan en daar dat de problemen begonnen. Laat ik deze stelling verduidelijken met 3 simpele voorbeelden:
Op sommige dagen lijkt het alsof de wereld aan me voorbij gaat. Alsof er tussen mij en de realiteit een onzichtbare muur zit. En door die muur heen bezie ik de wereld. Maar de wereld lijkt vaag, de geluiden die deze wereld voortbrengt klinken gedempt en onecht in de oren. Ook het tempo klopt niet. Alles aan de andere kant van die onzichtbare muur beweegt veel langzamer dan zou moeten. Op dit soort dagen is het de realiteit die surreëel aandoet.
Vaals heeft zijn drielandenpunt. Jeroen lukt het zijn auto het diepste punt van voormalig IJsselmeer in te rijden.
Het was op een koude dag in januari. Het vroor vier graden en er lag verse sneeuw. Ik had afgesproken met fervent schrijver en fotograaf Kees Krick met wie ik die dag de rimboe van Almere zou gaan fotograferen. Gewapend met diverse camera’s, goede winterkleding en een stoere wagen gingen we op pad. Maar het avontuur was niet zonder gevaar…