Daar staat ‘t wicht, plusminus acht jaar jong, trots naast haar kar waarin haar pop ligt.
Zij wil vanaf oma, waar zij kind aan huis is, naar ‘t huis waar zij woont. Oma woont in mijn straat, afstand van oma’s huis, naar haar huis, is kort. Zij wacht op voorrang. Auto’s gaan af, auto’s gaan aan. Automobilist kijkt naar haar, maar rijdt door. Aan mijn kant, stap ik op zwart-wit pad.
Op ’n apart stuk luchtplaats staat ‘n psychopaat of vijftig braaf op ’n rij.
’n Man rust uit in ’n arbri. Naast zijn zitplaats staat ’n stok. Zijn naam is Arthur. Ik las bij zijn inkomst dat Arthur ’n poot van hout had dus matig loopt maar daar stond ook bij dat hij blind is. Arthur ging ooit ’n paar maal door ’t lint. Hij slacht ’n man af voor ’n pak shag, maar ook voor niks. Als hij maar in zijn buurt komt.
Niks voor mij. Voor al wat ik schrijf wil ik voorraad van tutti. Ook van dat 3-tandig spul. Dat vooral. Schrijfhandicaps zijn aardig als tijddoding, maar zo word ik nou juist abnormaal moorddadig. Ondanks goodwill, lukt niks in zo’n richting.
Aap, banaan of graan? Lastig zo.
Ik kijk, ik kan, maar wat is dit waanzin!
Dit gaat nooit lang door. Stokpaard, praatpaal, ik word gaar.
Continu vind ik wat, wat kan of mag. Zo lang dat lukt dan krijg ik dit klaar.
Ik loop door ’t bos. Althans dat dacht ik. Ik ontwaar wat ik normaal nooit ontwaar. Raar maar waar. Blad van goud, kruin van aluin, stam van kaftan. Mijn oog blinkt van zonschijn. Waar komt dit idioot bos toch vandaan? ’t Valt noch uit lucht noch uit aqua. ’t Lijkt nogal op ’n fata morgana. ’t Prikt plus plaagt mijn huid. Dat komt door al ’t stof.
