Chips e-loos

Daar staat ‘t wicht, plusminus acht jaar jong, trots naast haar kar waarin haar pop ligt.
Zij wil vanaf oma, waar zij kind aan huis is, naar ‘t huis waar zij woont. Oma woont in mijn straat, afstand van oma’s huis, naar haar huis, is kort. Zij wacht op voorrang. Auto’s gaan af, auto’s gaan aan. Automobilist kijkt naar haar, maar rijdt door. Aan mijn kant, stap ik op zwart-wit pad. Dwing aldus voorrang af, automobilist stopt, ik stap voorwaarts. Zij gaat ook, dat is slim.

Ik dacht: Zo trots als zij daar loopt, in haar kar ligt vast ‘n prachtig kind. Mijn bui staat op stand ,kijk mij aardig zijn. Ik hou stil op zwart-wit pad, vraag naar haar kind.
Zij kijkt mij aan, minachting in haar antwoord, dito in haar blik. “Kind? Dat is ‘n pop.”
Zij loopt door, haar kar duwt zij voor zich uit. Zij straalt uit dat zij mij waarschijnlijk ’n raar wijf vindt.
Ik kijk om voor ‘n blik op haar pop. Niks zicht op mooi kind, groot pak chips houdt pontificaal inhoud van kar uit ’t oog.
Mini mama scoort flink bij oma. Nog altijd trots stapt zij huiswaarts.

Ik kijk haar na, mijn glimlach ontgaat haar totaal.