Eloos fata morgana

Ik loop door ’t bos. Althans dat dacht ik. Ik ontwaar wat ik normaal nooit ontwaar. Raar maar waar. Blad van goud, kruin van aluin, stam van kaftan. Mijn oog blinkt van zonschijn. Waar komt dit idioot bos toch vandaan? ’t Valt noch uit lucht noch uit aqua. ’t Lijkt nogal op ’n fata morgana. ’t Prikt plus plaagt mijn huid. Dat komt door al ’t stof. Stof van goud. Stof van gruis. Ook ontwaar ik ’n bizar faunalandschap. ’n Olifant sjokt in trans langs ’n boomhut van karton. Hij schuurt zijn rug aan ’n stam. Hoog in ’n boom pikt ‘n papa Gaai blauw van opwinding in zijn staartdons. Stof stuift door ’t bos.

“Uch, uch, wat ’n maf stoffig bos is dit, ik haat dit stofbos”, krijst papa Gaai. Prompt duikt ’n blauw figuur uit ’n struik vandaan. ’t Blauw figuur blaft boos naar papa Gaai. “Ho, ho, donsbal, jat jij zo maar mijn motto? Dat is flauw. Ik waarschuw jou. ’n Haatsmurf in nood is ’n ramp voor flora plus fauna.”

Ik grijp in voordat ’t uit klauw plus hand loopt. ’n Dispuut van ‘n papa Gaai op z’n Vlaams, plus ’n Haatsmurf vuurblauw, kan chaotisch zijn voor ’n stoffig bos. “Ho, ho, Gaai plus Smurf. Hulp van ‘n botanicus noch ‘n zoöloog kan ’n oplossing voor uw zaak zijn. Uw oplossing voor dit soort nood is ’n bossoloog. Ik tip u spontaan Paul Plataan als bossoloog. Hij maakt al wat stout is blij. Hij munt uit in bossologica. Hij is trots als ’n aap op zijn Harvardbull. Z’n promotor stormt in faam, tal van profs voorbij. Zijn naam is ruchtbaar, zijn naam is doctor Who.”

“Doctor Who?” kraait Papa Gaai.
“Doctor Who?” smurft Haatsmurf.
“Ja, doctor Who!” antwoord ik voldaan.

“Dus papa Gaai plus Smurf van haat, ontvang Paul Plataan in stijl, want wijs plus waarachtig is zijn raad. Daar kunt u absoluut van op aan. Paul Plataan ontstoft haat plus kwaad. Hij ontstoft blad van goud, kruin van aluin, stam van kaftan. Nog nooit was ’n bizar bos zo stofvrij.