Nog eenmaal vraag ik, ’wil alsjeblieft delen wat er in je omgaat’.
Hij antwoordt niet, het blijft helemaal stil en daar kan ik niet mee om gaan.
Daarom sta ik hier, met de sleutel in de hand van mijn huisje.
Vrijdag middag, 4 februari, 14.00 uur, post!
Even heb ik stille hoop, het huisje is iemand anders toegewezen iemand met urgentie misschien.
Nee, het huisje is voor mij.
Met gemengde gevoelens rijd ik naar de woningstichting, alleen!
De jonge man is aardig, hij geeft de sleutels, ik mag ze houden tot maandag.
Samen met Zwelgje, mijn superhond op verkenning, zij met neus, ik met ogen.
Thuisgekomen vertel ik het verhaal van Mug aan mijn man, we kijken elkaar aan, alweer een ontmoeting.
We zien de pijn in elkanders ogen, er komt een moment dat ik voorgoed de deur achter me zal sluiten wat zal ik hem missen!
Zijn graadje meer lichaamstemperatuur, geurtjes, boter open en bloot op het aanrecht, broodzak wagenwijd open.
En de tranen vloeien rijkelijk over mijn wangen, padam, padam.
Vrijdag, om 22.00 uur naar bed.
De ontmoeting met Mug heeft me stil laten worden.
Zaterdagmorgen krijgen we opdracht om buiten te lopen, in stilte.
Daar loop ik standaard in contact met elk beestje en mijn omgeving, ditmaal word ik niet stil van de natuur, gedachten, mijn hele kop vol rondcirkelende gedachten.
De tranen stromen over mijn wangen, wat ben ik verdrietig.
Vrijdag 28 januari, twee dagen nadat we hebben besloten uit elkaar te gaan.
Vanavond begint mijn studieweekend van de school waar ik filosofielessen volg.
Ik weet dat ik moet gaan, het is veel te druk in mijn hoofd.
