Het weekend

Vrijdag, om 22.00 uur naar bed.
De ontmoeting met Mug heeft me stil laten worden.
Zaterdagmorgen krijgen we opdracht om buiten te lopen, in stilte.
Daar loop ik standaard in contact met elk beestje en mijn omgeving, ditmaal word ik niet stil van de natuur, gedachten, mijn hele kop vol rondcirkelende gedachten.
De tranen stromen over mijn wangen, wat ben ik verdrietig. Tijdens de studie mogen we onze ervaringen delen.
Vriendin M, die tevens les geeft, laat me inzien dat ik niet wakker ben.
‘Padam, padam’, zegt ze, Sanskriet woorden voor; ‘stapje voor stapje’.
Ik ben in goed gezelschap en omringd door een prachtig omgeving, ik probeer mijn zintuigen naar buiten te zetten.
De geest wordt langzaam aan weer helder.
‘Ja, meisje we gaan voor het moment van Nu’.
Niet meer bezig zijn met wat er allemaal kan gaan gebeuren.
Wat weet ik nu eigenlijk over morgen.

Ik voel dat er iets wezenlijks veranderd in mij, het voelt zeer krachtig.
Samen met een stel, een eind wandelen we hebben enorm veel lol, hoe veranderlijk kun je zijn?
Die middag ben ik rap van tekst en tong.
Bij elke opmerking die uit mij lalt, denkt ik, ‘hallo, wie ben jij daar in mij?’.
Bij de avondstudie stel ik mijn vragen.
Hopend op antwoorden, waardoor ik bij mijn man kan blijven, ondanks mijn ontmoeting met Mug.
Zaterdagavond zitten we na met een lekker fles rode wijn.
Een intens verdrietig mens is weer omgeslagen tot de grootste plaaggeest die je maar bedenken kunt.
Mijn medestudenten worden de dupe.
De rest van het weekend is een aanéénschakeling van lieve ontmoetingen.
Zondag`s sta ik in mijn Kracht.
Op dat moment besluit ik de handelingen te doen die nodig zijn.
Wie weet is aan zet!

Tot op het moment dat we de koffers gaan pakken, gelijk word ik weer nerveus en verdrietig.
Ik wil niet, ik wil niet naar huis, want thuis moet ik stappen ondernemen.