Het is vrijdagmiddag en dat betekent voor mij maar een ding. Boeken verzamelen, sloffen in de tas en op pad naar mijn wekelijkse date. Met Katinka, amper drie jaar oud, zwart haar en twee korte vlechtjes. Ik parkeer de auto op de smalle parking en ik zie een klein meisje Lees meer…
Ik sta te dralen voor de winkeldeur. Het wordt kiezen. Eten we vandaag verse groenten en fruit? Of koop ik toch maar liever een nieuw paar sokken voor mijn zoon? Hij heeft ze nodig. Naarstig zoek ik al mijn zakken en tassen af. Wellicht vind ik nog een dubbeltje, een Lees meer…
Met grote ogen volgt ze de woorden. Drup, drup… Drup. Drup. Drup. En totale stilte. Paniek. Wat nu? Droogt de bodem nu op? Een beetje overdonderd schenkt ze een borrel in, belt een vriendin, kijkt naar buiten, neemt nog een borrel en pas dan begint het te borrelen. In gedachten Lees meer…
[i]Van wie ik het heb? Geen flauw idee. In mijn familie is er niemand, die zich zo vaak stoot, zo regelmatig struikelt, dingen laat vallen of beschadigt. Tot ernstige ongelukken heeft mijn onhandigheid nog nooit geleid; wel tot zeer gênante situaties.[/i]
Van de straat Letterlijk zei Li: “De VEC is voor jou WritersBlocq, want de verhalen liggen op straat – je hoeft ze alleen maar op te rapen”. Maar… dat gaat lastig. Ik heb namelijk een pak aan van zeven millimeter dik neopreen, van mijn kruin tot aan mijn uiteinden. Lees meer…
