Miss Misser

Van wie ik het heb? Geen flauw idee. In mijn familie is er niemand, die zich zo vaak stoot, zo regelmatig struikelt, dingen laat vallen of beschadigt. Tot ernstige ongelukken heeft mijn onhandigheid nog nooit geleid; wel tot zeer gênante situaties. Ingespannen tuur ik door de tralies. Opa had toch gezegd dat er konijntjes geboren waren? De lucht van konijnenkeutels en hooi kriebelt in mijn neus, die ik, van pure opwinding en nieuwsgierigheid, tussen de tralies probeer door te steken. Ik hoor een droge krak, waarna mijn blik op de wereld verandert. Redelijk scherp wordt plotseling soft focus. Mijn brilletje ligt doormidden gebroken op de grond. Gelukkig kan opa de schade herstellen met een paar druppels Bisonkit. Een vuilgeelgroen litteken in de brug tussen de glazen, ontsiert mijn lila kinderbril daarna voorgoed.

Sinds een half jaar ben ik lid van de plaatselijke korfbalclub. Mijn puberonhandigheid laat me regelmatig boven, onder of naast een mij toegeworpen bal grijpen. Maar vandaag heb ik geluk en valt de bal min of meer spontaan in mijn handen. Ik aarzel geen moment, spring en laat hem met een sierlijk boogje in de korf vallen. Juichend draai ik een rondje om mijn eigen as en het duurt even, voordat ik begrijp waarom de tegenstanders zo blij zijn, terwijl mijn teamgenoten me verwijtend aankijken. Daarna mag ik nog lang bij wedstrijden op de reservebank plaatsnemen.

Met een zucht laat ik het laatste dossier bovenop de stapel vallen. Naar het archief met die berg! Het donkerrode tapijt op de trap is glad. Ik voel mijn linkervoet wegglijden. Even later zit ik op mijn billen middenin in de hal van het kantoor, waar ik sinds een paar weken werk. Mijn rok is tot mijn middel omhooggeschoven, de dossiers liggen in een grote waaier van kartonnen mappen en losse documenten om me heen. Het is ongewoon druk in de hal; alle stoelen zijn bezet. Verstijfd van schrik kijken de wachtende cliënten naar mij. Ik kijk niet terug en krabbel beschaamd overeind. Zo snel mogelijk hark ik alle dossiers en hun inhoud bij elkaar en haast ik me de trap weer op. Ik voel acht paar ogen in mijn rug prikken tijdens mijn bepaald niet glorieuze aftocht.

Hij had er een hekel aan, als ik boven hem uittorende. Sinds de scheiding kunnen hakken mij daarom niet hoog genoeg zijn. Al een tijd heb ik hem niet meer gezien, maar vandaag hebben we belangrijke dingen te bespreken. Ik stap uit mijn auto en schrijd zo waardig mogelijk op mijn ultrahoge hakken richting restaurantterras. Bij de ingang ervan, voel ik mijn rechtervoet wegzak-ken. De hak van mijn pump zit muurvast in de kier tussen twee vlonderplanken. Het duurt even, voor de toegesnelde ober mij de schoen, met gedeeltelijk ontvelde hak, kan overhandigen. De gasten op het terras hebben zich kostelijk vermaakt. Hetzelfde geldt voor mijn ex, die uitgerekend vandaag eens op tijd is voor een afspraak.

Wat onhandigheid betreft, span ik echt de kroon. Zou er ooit een verkiezing georganiseerd worden in het begaan van missers, dan zou ik winnen. Ik durf alleen te betwijfelen, of ik de sjerp met de titel: Miss Misser, met trots zou durven dragen.