Chaos

No more I love you’s. Die kraai op de radio heft nog gelijk ook. Liefde is een tijdelijke ziekte met dodelijke afloop, net zoals het leven zelve. Doch, lach ik wisselvallig en met regelmaat nog het leven tegemoet. Pessimisme valt goed te eten, wanneer je het kan combineren met de nodige humor welke je kunt vinden in andere mensen of situaties. Soms produceer je zelf een grap van neuk-me-nu-ter-beloning-van-het-levende-bewijs-dat-er-nog-mensen-met-humor-bestaan. En die momenten moet je koesteren. Die moet je zo grondig koesteren dat elke potplant er jaloers van zou worden en uit ellende al zijn bladeren verliest. Misere kent geen grenzen, zoals liefde dat ook niet kent. Het besluipt je vanuit de bosjes en zodra je even niet goed oplet, wordt je zonder genade verscheurd door het bloeddorstige monster. Hij begint met je hersenen en eindigt bij je hart.
Soms sluit je de gordijnen terwijl het nog licht is. Maar soms is het licht te fel om te kunnen verdragen waardoor de angst de overhand neemt. Dit licht kan nooit echt zijn, dus kruip je weer terug in de schemering. Daar waar alles veilig is. Veilig, maar toch zo alleen. Veiligheid boven risico. Risico boven mogelijke, tijdelijke illusie. Liever een tijdelijke illusie dan nooit de illusie te hebben gevoeld. Geniet ervan zolang het duurt, want voor je het weet is het verdwenen en vervloek je alle gemiste momenten.

Vergeef me mijn fouten en ik vergeef al de jouwe. Waar is de uit button van mijn hoofd? Die is de maker vergeten erop te bevestigen. Laat me spinnen in jouw armen en blaffen als ik honger in je krijg. Laat me vliegen als ik van je hou en laat me hinniken als ik een dikke peen in mijn mond wil hebben.
Soms zie je de grap later dan het moment zelf. Soms lach je al, terwijl het grappige moment nog moet beginnen. Alsof je onderbewustzijn voelt dat er iets hilarisch gaat gebeuren. Soms laat je gevoel voor humor het afweten en explodeert je hoofd door schaamte. Een stel donker ogende mannen vegen vervolgens al je hersenen van de vloer en voederen ze aan hun moeder.

Als je één moment mocht bevriezen, zou je dan bij mij zijn? Zou je dan gelukkig zijn? Het heden als grootste geluk en het dromen volgt als een goede tweede. Zonder dromen weinig reden meer om je passies of talenten te achtervolgen. Alsof je wielrenner achtervolgt zonder conditie. Dromen staat voor veel trainen, om uiteindelijk de finish te halen. Om uit het leven te halen wat er is en niet hetgeen te halen waarvan jij denkt dat er is. Want er is altijd meer dan jij kunt zien. Als je denkt alles al te weten, dan kijk je enkel recht vooruit. Niet links, niet rechts en zeker niet met je verstand.

Denken in jezelf. Beginnend filosoof, psycholoog of een doodgewone arbeider die zich afvraagt of hij nog een biertje of niet zal nemen. Of hij nog een kind wil. Of hij wel echt gelukkig is. Maar geluk bestaat niet. Enkel een verzinsel om jezelf voor te houden dat alles in orde is. Maar er is geen orde, enkel chaos. Chaos van gedachtes, emoties, mensen, invloeden en meer van dat soort zottigheid. Geluk om de orde te handhaven van de zin van het leven. De zin die jij zelf verzonnen hebt. Het leven bestaat uit chaos, dus waarom zou je nog moeite doen om structuur te zoeken. Het enige wat je vindt is structuur die je wordt opgedragen door idioten met regels, banen, grenzen, normen en waarden, principes, tijd, roosters enzovoorts.

Chaos kent geen logisch begin en einde. Daarom sluit ik af met een criminele lapjespoes die haar lappen is verloren in de chocoladefabriek van bakker Janssen die getraumatiseerd is door zijn biseksuele vader die al zijn docenten, man en vrouw, één voor één opvulde met zijn onuitputtelijke slagroombus welke was voorzien van een ingebouwde koffiezetaparaat.

Tot Shit