Chatten!

Een jaar of tien geleden, kwam mijn oudste thuis, met de vraag of hij mijn laptop even mocht lenen om te chatten. Ik had geen idee wat chatten was en vond het na zijn uitleg, verstandig om eerst zelf maar eens te gaan kijken . Via startpagina kwam ik op een site waar er zowel voor ouderen als voor kinderen een “room” was. Een “nickname” moest ik invullen, bij gebrek aan fantasie gebruikte ik de naam van mijn zusje. Zo kwam ik in de virtuele wereld der chat terecht. Tot mijn grote verbazing vond ik het leuk. Het gaf me afleiding en al snel was ik daar iedere dag wel een paar uur te vinden. Een man nam mij onder zijn hoede en legde me alle regels uit, het privé-gaan, het fluisteren. Al snel zat ik met hem “privé” over koetjes en kalfjes te praten. Naarmate de weken vorderden werden de gesprekken persoonlijker. Hij was een goede luisteraar en ik was een lekkere bepkont. Ik geloof niet in sprookjes, maar heel stiekem dacht ik, zeker te weten dat dit de Prins op het witte paard moest zijn.

Op een avond vroeg ik hem of hij zichzelf kon beschrijven. Ik wilde een beeld kunnen vormen van de persoon waarmee ik, avond in, avond uit mee zat te praten. Hij was donker, blauwe ogen, atletisch gebouwd en als slagroom op het toetje, vertelde hij ook nog dat hij op een filmster leek. Het was wel jammer dat hij niet zo snel op de naam van die acteur kon komen. Ik deed nog een verwoedde poging om hem te helpen: “All Capone, Paul Newman, Robert Redford?”

Na een maand of drie, ging het chatten over in bellen. Zijn stem was wel wat vreemd, beetje hees fluisterend, maar ik weet dat aan het feit dat hij zijn stem gedempt hield, omdat hij bang was dat zijn dochtertje wakker zou worden. De gesprekken werden intiemer, de problemen in de relationele sfeer werden besproken en op zulke momenten bedacht ik me dat het thuis toch maar behelpen was. Want laten we eerlijk zijn, mijn man hield niet van praten en leek al helemaal niet op een filmster. Na enige twijfel besloten we om elkaar maar eens te ontmoeten. Ik had mijn eerste chatdate!

Op een zondagavond reed ik naar zijn huisadres. Hij zou buiten op me wachten. De straat had ik snel gevonden, maar wie ik ook zag staan, geen filmster. De enige persoon die ik wel zag, was een slechte persiflage van de “vieze man” van Van Kooten en De Bie. Ik besloot om nog een blokje om te rijden en dan nog een keer de straat in te rijden, want ik was wel een beetje vroeg. Waarschijnlijk zou hij er dan wel staan. Na vijf minuten draaide ik de straat in en weer zag ik geen filmster staan, maar nog steeds “de vieze man”. Langzaam begon het tot me door te dringen dat als je het niet zo nauw neemt, je “de vieze man” ook een filmster zou kunnen noemen. Ik parkeerde de auto en hij kwam meteen op me aflopen en begroette me met die enge, fluisterende stem met een Haags accent.

Langzaam liep ik achter hem aan naar boven, nam beleefd plaats op een wat smoezelige lichtblauwe bank. Hij ging tegenover me zitten, volkomen op zijn gemak. Het enige wat ik me kon afvragen was, welke filmster is er zo lelijk en nog veel belangrijker, welke filmster verdiende zo weinig dat hij zich geen douche kon veroorloven.
Trillend wachtte ik op het moment dat hij zou gaan zingen “ohhhh ik hep balluhh in mun buik, van die grotuhh warrumuh nattuh lekkuh balluhh.” Toen hij me even alleen liet om naar het toilet te gaan, nam ik resoluut een besluit.
Ik sprong op en rende naar de voordeur en vlak voordat ik hem dichtsloeg, riep ik “Ik ben er vandoor, doeggg”.

De volgende dag op de chat, kreeg ik van hem een privébericht dat hij boos maar bovenal enorm verdrietig was, dat ik hem zo had behandeld. Het verdriet heeft niet zo lang geduurd. Die zelfde avond had hij al een nieuw slachtoffer. Ik heb nog even in twijfel gezeten of ik haar zou waarschuwen en toen toch maar de knoop doorgehakt en haar heel voorzichtig verteld wat mijn ervaring was met hem. Ze geloofde me niet, want zo vertelde ze, ze had een foto van hem gezien en daar leek hij sprekend op James Dean.
Zo raakten we met elkaar aan de praat. Ze hield me op de hoogte van haar vorderingen met “James Dean”. We wisselden telefoonnummers uit en al snel zaten we hele avonden met elkaar te praten.
Na een week of vier, belde ze me op. Ik kon haar amper verstaan, ik hoorde haar gieren van het lachen. “Veer, hij valt echt wel mee, eerlijk waar. Je moet hem alleen in bad doen, flink boenen, mee naar de kapper nemen en hem een kunstklappertje aan laten meten, want die anderhalve rotte tand is nou niet bepaald flatteus.” Ze had het langer volgehouden dan ik. Mijn date met hem had nog geen vijf minuten geduurd. Zij vond hem behalve vies en eng ook wel zielig en heeft nog twee uur met hem doorgebracht.

Mijn droom over een filmster en een pratende man, was aan flarden geslagen, maar het heeft me toch iets waardevos gebracht, namelijk een vriendin!