Clumbers

Wij zijn al geruime tijd in het bezit van twee Clumbers. Nou ja, in het bezit is het woord natuurlijk niet, want een Clumber laat zich niet bezitten. Dat ligt ons eigenlijk wel een beetje, want mijn vrouw en ik zijn precies hetzelfde. Wij vinden het al snel goed, als onze honden hun behoefte buiten doen en bij het uitlaten in ieder geval luisteren, als we huiswaards gaan. Waar het ons vooral om gaat is, dat ze hun blije karakter behouden en zich toch een beetje aan de regels houden. Wij hebben in het verleden al menige hond gehad, maar wij verdenken onszelf ervan, dat we van dit stelletje wel het meeste houden.Oke, de fluimen zitten aan het behang als ze even met hun kop schudden, maar het is een kniesoor die daarop let. Ik weet nog goed hoe mijn zoon met zijn eerste meisje thuiskwam. Zij had een zwart minirokje aan en panty’s en dat is in principe een slechte combinatie met Clumbers.
“ Dat doe je hier maar een keer,” zo zei ik, wijzend op haar benen, “ zelf ben ik daar ook al mee gestopt.”
Na mijn opmerking tegen mijn zoon dat iedere vrouw wel wat goeds in zich heeft, als je het er eerst maar zelf een stukje instop, had ik het al bij haar verbruid. Het moet niet gemakkelijk zijn om mij als schoonvader te hebben. Nou ja, als schoonzoon heb ik vroeger ook al niet gedeugd.
Wij zijn zo ontzettend gek op deze honden, dat het vaak zo moeilijk is om eens bestraffend op te treden.
Toch moet je dat soms doen, want ze moeten natuurlijk wel weten waar ze aan toe zijn.

Op zich is het best wel een hele klus, om een Clumber aan het luisteren te krijgen, maar tot nu toe lukte het aardig. Nee, ik moet zeggen, tot een paar maanden geleden.
Wij hadden namelijk het onzalige idee om er een kat bij te nemen en dat hebben wij min of meer wel even geweten.Het beestje, een Noorse Boskat, was een week of negen, toen wij hem in de kamer afschoten.
De honden stuiterden er als voetballen achteraan en onze antieke, absoluut onvervangbare spullen, konden mijn vrouw en ik met moeite simultaan opvangen.
Het was absoluut met de rust gedaan en we hadden onze handen verder vol aan het tegenhouden van tafelkleden, het opvangen van de Ming vazen, rechthangen van schilderijen en het blussen van branden ten gevolge van omgevallen kaarsen. Eigenlijk liepen we al met plannen rond, om onder het genot van een fles whisky, slaappillen en een warm bad eens aan gene zijde te gaan kijken.
Het jammerlijke van alles was, dat die kat het allemaal reuze leuk vond en helemaal geen aanstalte maakte, om dekking te zoeken.
Als soms de rust even weer keerde leek het of het minder werd, maar dat was niet zo.
Zelfs als de honden sliepen was dat van korte duur, omdat onze ene Clumber, die Bentley heet, enorm snurkt en dat vinden wij niet erg, want we zetten gewoon de TV een tandje hoger, maar de kat kon dat helemaal niet uitstaan.
Hij sprong rustig van de stoel of tafel boven op zijn kop, net zolang tot hij wakker werd en dan hing het beestje nog de halve avond letterlijk aan zijn lippen.
Nou ja, het snurken was wel over.
.
In het verleden hadden wij goede resultaten geboekt met de plantenspuit, maar deze kat ging er gewoon voor zitten en het spoorde hem zelfs aan om iets uit te vreten.
De honden had ik ook al eens een knal met een krant gegeven, maar ook zij genoten hiervan met volle teugen.
De telefoongids dan……
Nee, die is te groot
De gele gids zou misschien een mooie tussenoplossing zijn
Schreeuwen hielp ook niet meer en menig maal dacht mijn vrouw, dat ik in bed opgewonden raakte, terwijl ik alleen maar amechtig mijn nachtmerries probeerde te verwerken.

Onze jongste Clumber, Bentley doet alles met overgave. Als hij kluift, dan hoor je het geschronk drie staten verder. Als hij aandacht wil, dan springt hij je met stoel en al omver. Als hij een hondenkoekje van je aanneemt, dan mag je blij zijn als je daarna nog al je vingers hebt en dus als hij met de kat speelt, dan duwt hij hem met zijn neus minimaal tien rondjes door de kamer. Net zoals je dat bij mensen hebt, dat men over aktief kan zijn, is dat ook zo bij deze hond
En die kat, die vindt het prachtig. Met zijn poten omhoog schuift hij als een dweil over onze houten vloeren.

Uiteindelijk is het toch nog goed gekomen, hoewel sommige van onze huisdieren toch af en toe even een pagina uit de gele gids te lezen hebben gekregen.
Als iemand het beter weet, dan mag hij het zeggen, maar ik vond het nog te vroeg voor die fles whisky.
Als nu de optocht weer een aanvang dreigt te nemen, dan hou ik het gele waarschuwingsbord even omhoog en dat is in principe genoeg, om het gevaar af te wenden.
En Bentley mag weer snurken. De kat zet alleen zijn oren nog op straaljagerstand, maar daar blijft het dan ook bij. Ze zijn nu de grootste vrienden geworden en slapen samen in een mand.
De oudste hond, Xandor, bekijkt de situatie een beetje uit de hoogte. Hij gedoogt het, maar vindt het een dubieuze zaak, dat een kat als knuffel voor zijn metgezel dient.

“ Wist je, dat jij ook snurkt in je slaap?” vraagt Carla aan mij, terwijl zij door de gele gids heen bladert.
“Is dat zo?” zeg ik en zet de TV een tandje hoger.