In de gezondheidszorg gelden vaak codes die de behandeling (of beperking) van de patiënt bepalen. Geen codetaal als we aan het bed staan, maar codes die bepalen wat de hulpverleners wel of niet meer mogen doen. Je hebt volledige behandeling (code A) maar ook de code waarbij mensen niet meer worden gereanimeerd. Hierop volgt het grijze gebied waarin mensen naast het niet reanimeren ook andere behandelingsbeperkingen hebben. En als het echt ‘niet meer goed gaat komen’ met een patiënt dan bestaat er het abstinerend beleid. In sommige situaties heeft behandelen geen zin meer, dan bestaat er geen meerwaarde in het bieden van therapieën en ‘genezende’ medicijnen. Als mensen zo ziek zijn dat ze niet meer beter worden en binnen korte tijd zullen sterven is de behandeling gericht op comfort –dat mensen zo min mogelijk pijn hebben- en er wordt niet meer teveel verwacht van de patiënt. Ik vind dit een goede manier van behandelen, ook al zijn mensen of familie er niet aan toe of is de klap erg groot om te verwerken, het gaat om het belang van de patiënt.
Soms zijn er handelingen nodig bij de patiënt die mij een beetje tegenstaan, ook al weet ik dat het dat beetje extra comfort kan geven. Iemand lekkerder neerleggen, de mond verzorgen, kussens verleggen, pillen geven. Het kan vervelend zijn maar wij weten dan dat het beter is voor de patiënt. In feite neem je de autonomie over van iemand. Een patiënt die onmachtig is en niet kan protesteren of tegenstribbelen maar wel duidelijk laat merken dat het niet fijn is wat wij doen voelt op dat soort momenten hartverscheurend. Dat behoor je dan los te laten en je ‘ding’ te doen. Maar dat lukt niet altijd en ik weet dat het niet goed is om het gevoel toe te laten bij deze situaties. Hoe kan je om een mening vragen als iemand niet meer kan communiceren op de manier waarop wij dat doen? Ik luister graag naar wat de familie weet in dit soort situaties. Ook al is iemand er niet helemaal meer, naasten kunnen vaak beter inschatten wat de reactie is of dat het gewaardeerd wordt wat wij doen.
Het slaat nergens op om te weigeren de patiënt te verzorgen, dat weet ik maar al te goed. Het staak haaks op het comfort en behandeling van de patiënt en als ik het niet doe moet iemand anders het doen. Het gaat ook niet om grootse dingen die ik dan moet doen maar het is naar om iemand een moment van discomfort te zien hebben (en ja, wederom zeg ik nu, uiteindelijk wel het profijt er van hebben, dat weet ik nu wel).
Zouden er meer verpleegkundigen zijn die het beroep met het hart uitvoeren maar soms ook moeite hebben met onze taken? Wat ik er bij voel of wat ik er van vind is niet altijd belangrijk. Ik moet mijn eigen tegenstrijdigheden opzij zetten en het gewoon doen. Gevoel komt later en het plekje geven van deze mix van emoties ook.
Het is goed om te verplegen met het hart. Als ik niks zou voelen tijdens mijn werkzaamheden of mij afsluit hou ik op met verplegen. Een zuster van beton, daar kan niemand een warm gevoel van krijgen.


5 reacties

klapdoos · 15 november 2008 op 12:31

Bij mijn zus was een verpleegkundige die het begrip passieve euthanasie héél goed begreep en mijn zus zo veel mogelijk in haar waarde te laten sterven, na een gesprek dat ik met haar had, bleek dat zij altijd de familie erbij wilde betrekken omdat deze inderdaad vaak weten wat hij of zij nog wil(de)En je moet hart voor je vak hebben om zo met een bijna dode om te gaan, zij had met rouwende mensen te doen die afscheid nemen van een nog net niet dode. Respect voor hen die dit beroep uitoefenen. Als ik een pet ophad nam ik die nu voor je af, je bent gewoon goed bezig. Alle respect, zou zo graag zien dat de patient dat ook eens zag….Het hart zit op de goede plaats :wave: :wave: :wave: :wave:
Groetjes van leny

pally · 15 november 2008 op 15:19

Als verpleegkundige uit een ver verleden, kan ik mij je vragen en dilemma’s erg goed voorstellen. Volgens mij doe je het prima. Je volgt je verstand, maar sluit je hart niet buiten. Soms is het natuurlijk dealen tussen het een en ander.

Tip: het leest gemakkelijker als je wat meer alinea’s invoegt. Dat stemt vaak ook tot nadenken over de inhoud. Waar begin ik over iets anders en blijf ik niet te lang op hetzelfde aambeeld hameren? b.v.

succes met werk en columns

groet van Pally

Prlwytskovsky · 15 november 2008 op 18:52

Zuur, zoals je naam doet vermoeden ben jij beslist niet. Leest lekker weg, in een goed tempo.

Ik zal mijn buurvrouw wijsmaken dat ik “A” gecodeerd ben. Goeie tip, waarvoor dank. 😉

Mien · 15 november 2008 op 19:15

De gezondheidszorg slaat mijn inziens te vaak door naar Code Red en daarvan krijg ik spontaan het zuur.
Gelukkig is er, zo nu en dan, redding nabij van zoete verple(e)g(st)ers met het hart op de juiste plek.

Mien

KawaSutra · 17 november 2008 op 00:41

Een verpleegkundige is – gelukkig – ook een mens. En juist door het ervaren van emoties kun je een patiënt net even dat extra geven waar zelfs de duurste medische apparatuur niet toe in staat is. Ik denk dat betrokkenheid in de zorg minstens zo belangrijk is voor het genezingsproces als medicatie, therapie of operaties. Datzelfde geldt denk ik ook in een stervensproces. Palliatieve zorg is niet alleen maar pijnbestrijding, hoe belangrijk ook, maar behelst ook menselijkheid en waardigheid. Menselijke waardigheid dus. En dat lijkt mij aan jou wel toevertrouwd.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder