Colombia (1)

In het vliegtuig op de eerste etappe van mijn onverwachte reis naar Zuid-Amerika leg ik het woord ‘ventje’ neer op het oude meegenomen scrabbleboard. Het raakt de kern van mijn reisdoel. Een donker ventje van zeven met zwarte krullen en een naar binnen gerichte blik werd de beste vriend van onze jongste zoon. Allebei buitenstaander in het dorpsschooltje aan de Linge. De ene uit de Randstad verhuisd, de ander vanuit Colombia geadopteerd. Samen konden ze de wereld aan, die ze zelf bouwden van playmobiel en lego.
Dertig jaar later ben ik met zijn moeder, net weduwe, onderweg om de bruiloft mee te vieren van haar zoon in Bogotà. Een impulsieve beslissing, ingegeven door een mix van die oude jongensvriendschap, haar recente verlies en mijn eeuwige zucht naar avontuur. Een lange reis, waaraan door de tussenstop van vijf uur in New York nog sadistisch een extra staart wordt gebreid. We laten het over ons heen komen. Net als de onbeschofte behandeling door de beambten die het tijdelijke visum moeten regelen in de krochten van JFK Airport. Ze vloeken je bijna naar een nummerhokje om daar opnieuw te worden afgeblaft alsof je een misdaad hebt begaan.

En als je daarna ondanks dat alles toch nog trek hebt, is het bijna onmogelijk om iets redelijk gezonds van normale proportie te bemachtigen. De gekoelde bleke
XL-broodjes achter de vitrines lijken gemaakt van in stukken gesneden eenpersoonsmatrassen, waar allerlei te kleurigs uitpuilt. Om maar te zwijgen van de bergen vette, bijeengeveegde onduidelijkheden, zwaar overbakken met kaas. We vinden een appel en een sinaasappel en scrabbelen maar weer tussen veel wachtende passagiers aan een tafeltje, om de tijd te doden bij een raam met uitzicht op enorme vliegtuigen.

Het tijdsverschil van zes uur nemen we mee op de vervolgvlucht van weer zeven uur naar Bogotá.
Ondanks masker, oordoppen, kussen, plaid en zelfs pillen kan ik niet net als A., mijn reisgenote, lekker slapend duizenden kilometers overbruggen.
Ik waak, zoals altijd, al vraagt niemand daarom. De film in het rugpand voor me boeit me niet. Slecht verstaanbaar trouwens. Liever kijk ik op het schermpje naar de kaart met alle landen en zeeën waar de kleine vliegtuigvorm een dunne lijn uitpoept naar zijn bestemming. Waar ik de buitentemperatuur lees, de snelheid en verwachte aankomsttijd.

Tegen middernacht draait een enorme verlichte stad onder ons door. Steil landt het toestel wat onzacht op de baan tussen de toppen van de Andes op de 2600 meter hoogte van deze hoofdstad met haar 7 miljoen inwoners. Ik vraag me af waarom de lichten van een stad in het donker me altijd veel meer ontroeren dan wanneer het overdag is. Het voelt als een verwelkoming. Alsof zo’n stad weet dat ik er aan kom. Ze knipogen ook, die lichtjes. Dat maakt de reis van een etmaal al bijna de moeite waard.

De zoon en a.s. bruid omhelzen ons enthousiast ter verwelkoming en even later laveert een felgele gedeukte taxi zonder gordels ons zigzaggend met angstwekkende snelheid door het drukke verkeer naar een zwaar bewaakt hotel.
Colombia, ho…la… als een blok val ik in een droomloze slaap.