Compleet de kluts kwijt

Net toen ik besloten had om eens vreselijk van leer te trekken tegen de uitdrukking; de derde sekse, kreeg ik een boek onder ogen dat me weer in verwarring bracht.
Ik vond, herstel, vind, de derde sekse nog steeds een klote uitdrukking. Waarom daar nu een aparte uitdrukking voor? Wacht, ik ga te snel. Laat ik eerst proberen uit te leggen wat de uitdrukking voor mij, met de nadruk op mij, inhoud. De derde sekse wordt in mijn ogen gebruikt om aan te geven dat een man of vrouw van gender veranderd is. Van geslacht dus. En daar knelt bij mij de schoen, daar komt mijn maag van in opstand. Ik geloof namelijk niet in een verandering, maar in een correctie. Nee, godver, correctie is ook niet het juiste woord. Er is niets dat gecorrigeerd moet worden. In mijn ogen een mens.
Oorspronkelijk was de uitdrukking een derde sekse, een benaming voor homoseksuelen. Gelukkig zijn er culturen, zoals bij de hijras in India. Daar wordt een derde en zelfs vierde sekse erkent.

En toen raakte ik volledig de kluts kwijt, want in het boek dat ik las, kwamen ook mensen voor die helemaal van het gelul van een gendertoewijzing af wilden. Omdat ze zich van allebei een beetje voelen. Dan laat mijn gevoel me weer een beetje in de steek, en komt mijn praktische kant naar voren. Want hoe moet dat als mensen die een gehele of gedeeltelijke gender verandering hebben ondergaan, medisch wat gaan mankeren? Dan moet een hulpverlenende instantie toch wel weten hoe de vork in de steel zit. En dan zou je weer een soort van medisch paspoort bij je moeten hebben waarin dat vermeld staat.

Aan de ene kant zou ik van al die toeters en bellen af willen, van die hokjesgeest. Aan de andere kant lijkt me dat bijna niet te realiseren. Carole uit het boek zegt: ‘Als mensen vragen of ik een man of vrouw ben, zeg ik: ja’ Een staande ovatie voor Carole. Maar dat applaus wordt weer overstemd door een stemmetje dat me zegt:’Maar hoe zit het dan met mensen die juist graag als man of vrouw gezien worden?’ Die mensen zijn er ook, die vinden het heel naar als ze als een stoere meid gezien worden, terwijl ze zich een echte dame voelen.

Er is in het boek ook sprake van het afschaffen van woorden als hij/zij en hem/haar. Dat trek ik ook niet, hoor. Moet ik mensen als ‘het’ aan gaan duiden?

Ik lees ook termen als ‘jongensmeisje’ een meisje dat zich jongensachtig voelt en/of gedraagt. Of ‘tomboy’ een jongensachtig meisje’ Waarom zoveel hokjes en benamingen als je juist ook weer van andere hokjes af wilt?

Ik zal er wel persoonlijk teveel bij betrokken zijn, daarom kan ik niet meer helder denken. Het boek zet je aan het denken over mensen, en dat is een heel goed doel. Toch hebben mensen die niet helemaal voldoen aan het plaatje ‘normaal’ binnen onze samenleving het volgens mij al moeilijk genoeg, waarom dan die nadruk er nog eens op leggen? Waar weer tegenover staat dat het nodig is dit allemaal in de openheid te gooien. Desnoods provocerend. Hulde dus aan de schrijver van dit boek, bewondering voor de mensen die hun medewerking aan dit boek verleend hebben d.m.v. een interview of het vertellen van hun geschiedenis.

Man of vrouw. Min of meer, heet het boek. Met als ondertiteling, gesprekken over een niet-gangbare sekse. Van Tim de Jong. Bij deze vergeef ik het de auteur dat ik op zoek moet naar mijn kluts.