Complimentenkick

Mijn vriendin heeft de perfecte methode om me over mijn dipje heen te helpen, zegt ze. Ik wil helemaal geen hulp, wil alleen maar even klagen en zwelgen. Daarvoor is het nu te laat.
Alles aan haar zegt dat ik echt niet meer onder de ins and outs van haar wondermiddel, ‘de complimentenkick’, uit kom. De truc is zoveel mogelijk complimenten die je ooit van mannen kreeg te herinneren. Daarna voel je je als herboren.

Ik protesteer dat zij erg gemakkelijk blij van aandacht van mannen wordt en gil dat tips uit de Yes echt niet werken bij volwassen vrouwen. En zij grijnst voldaan omdat ze weet dat ik het toch wel ga proberen, al is het maar om haar in te kunnen wrijven dat het een waardeloze methode is. En natuurlijk omdat ik stiekem hoop dat het toch wat oplevert.

Thuis, nadat het grijze al dagen niet van mijn zijde is geweken, kan ik het op een avond niet laten in mijn hersenpan te roeren op zoek naar complimenten van mannen. Er komt direct van alles naar boven geprutteld dat beter voorgoed op de bodem vastgekoekt had kunnen blijven:

– ‘Ik had het er net met mijn maat over en we vinden allebei dat jij echt de mooiste kont hebt die we ooit hebben gezien.’

– ‘Je bent bijna net zo mooi als mijn moeder.’

Ik wil het al bijna opgeven maar misschien werkt het als zo’n homeopathisch middel, waarbij de kwaal ook eerst verergert.

– ‘You are so beautiful.’ (Man tijdens passeren van mijn tafel in hotel Americain Amsterdam, ergens in de vorige eeuw)

– ‘Kutwijf, jij bent echt veel te slim.’

Begint er op te lijken, ik word al blijer.

– ‘Dat kontje van je, echt ik kan het niet meer aan.’

– ‘You look so radiant’. (Verrukkelijke zwarte New Yorker die ik heb laten lopen omdat ik een schijterd was.)

– ‘AAAAH, OOOOH, AAAAAAAAAAH OEOEOEOEOEOOEH!…………. Dat was echt het beste orgasme ooit.’

– ‘Ik moest van mijn vriend zeggen dat je echt een prachtige kont hebt.’

– ‘Als ik dat geweten had dan was ik niet meegegaan!!! Ben je echt bijna twee keer zo oud als ik?’

Complimentenkick? Complimentenkots!! Met hier en daar een stukje dat best nog een keer te eten is, waaronder een flintertje weemoed en een brokje feelgood. Maar dat ik mezelf nu beter, leuker en aantrekkelijker voel, kan ik bepaald niet zeggen.
Ik wil dat mijn vriendin me nu meteen heel zorgvuldig uitlegt hoe ik me goed moet voelen omdat ik in mijn leven meer aandacht voor mijn kont heb gehad dan voor alles dat ik ooit heb gepresteerd.
‘Heb je eigenlijk ooit iets gepresteerd’, hoor ik een dreinerig stemmetje luider en luider ergens vanuit mijn rechterhersenkwab sissen. Dat kan er ook nog wel bij.

Ik heb de telefoon al in mijn hand als ik mijn zoon vanuit de woonkamer het beste compliment ooit hoor roepen: ‘mama’. Ik voel me bij het horen van die eretitel met de liefste stem die ik ken, in een keer een stuk beter.
Oké, ik hoor dit compliment liever niet midden in de nacht een keer of vijf. Zeker niet als wanhoopskreet omdat mijn kind ondraaglijke pijn heeft. Maar zelfs dan is het eindeloze vertrouwen dat in zijn stem doorklinkt een geweldig compliment.
Dan kun je wel raden wat ‘mama, ik vind je lief’ en ‘mama, je krijgt nu honderd kusjes’ doet. Maar ik neem ook best genoegen met ‘mama, kun je heel even doen alsof je normaal bent?’

Mijn vriendin heeft gelijk, complimenten van mannen doen wonderen. Van sommige kleine mannetjes dan.