ConTact

Grijs donker koud en kil. Kraag omhoog en handen diep in de zakken. Bomen bijna kaal, opgehoopte bladeren op straat. Zachte klanken van Enya strelen mijn oren. Ik loop met stevige passen. Bij het bruggetje staat ze op me te wachten. Hoopvol draait haar hoofd mijn kant op en steekt ze van wal, een indrukwekkend monoloog waarvan de woorden mij ontgaan. Ze valt stil achter mijn rug, barst los bij de volgende passant. Zou er een infrarood detector onder de plaid van haar rolstoel zitten? Tussen de middag, de school gaat uit, lekker druk, veel voorbijgangers om woorden tegenaan te gooien. Wat zou ze zeggen – zegt ze eigenlijk wel wat?

’s Morgens staat ze er niet. Dan is hij er. Sportieve jas, rugzak hoog opgebonden, stevige wandelschoenen. Vastberaden trek op zijn gezicht. Klaar voor zijn survival staat hij te wachten op de bus. Er is geen halte. Er rijdt geen bus. Die gaat ook niet rijden, de weg loopt dood. Soms staat hij te kijken met het hoofd in de nek, handen achter de riemen van zijn rugzak, alsof zijn vrouw op de bovenste etage van de torenflat aan de overkant van de sloot hem nog moet uitzwaaien.

Hij zit in het tehuis aan het einde van de doodlopende weg. Misschien zit hij op dezelfde afdeling als de vrouw in de rolstoel, delen ze zelfs een kamer. Hopelijk is het tehuis zelf geen doodlopende weg.

Seconden later raast bij het schoolplein een vrouw voorbij. Ze heeft een metalen constructie om haar oor geklemd. Een miniatuur Eiffeltoren die naast haar mond eindigt. Ze werkt vast bij de luchtverkeersleiding. Of ze is huisvrouw, en bang dat ze eventueel, heel misschien, eindelijk door iemand gebeld gaat worden in het – pak hem beet – minuutje dat ze haar kind van school haalt.

De deur zwaait open. Juichende kinderen. Laura komt uit de uit school rennende menigte te voorschijn met een wapperende tekening in haar kielzog. Ik trek mijn oordopjes uit, geluiden van buiten dringen tot mij door. Ik berg de MP3-speler op en loop met Laura naar huis. Enkele bladeren dwarrelen omlaag.