Allard zat achter het stuur. Hij had zijn jeans longsleeve verwisseld voor een fris turquoise overhemd. Er is geen panacee voor het gevoel van onthechting, dacht hij. Steeds weer moet je iets of iemand loslaten en verder gaan. Hij zag strepen waterdampcondens van vliegtuigen in de lucht, ijskristallen wolksporen in een avondschilderij. Allard dacht aan Ibiza. Gertrude zat naast hem, zijn echtgenote. Ze zouden morgen vliegen.

Enkele gasten kuierde naar de brede duintrappen. Handig manoeuvreerde hij de kolossale wagen in zijn achteruit in een parkeervak tussen de bomen. Verderop spotte hij de elegante zilverkleurige Audi A3 Cabrio van José. Hij kon zijn glimlach niet bedwingen, zelfs een blik op de auto van José maakte hem mateloos gek en geil.

Allard, wat doe je? Ik doe niks, hoezo? Allard, je laat me straks niet de hele tijd alleen zitten hoor.

Allard bromde iets onverstaanbaars en hield het portier vast, toen hij Gertrude liet uitstappen uit zijn roomwitte, vierwielaangedreven Tesla Model S, een uitvoering met een enorm accupakket en dito actieradius. José was er dus al.

Het feest in het Strandcafé was begonnen. Hij verheugde zich op het moment, waarop hij José met haar heerlijke lijf volledig tegen zich aan zou drukken. Ze hadden afgesproken, dat hij haar via achteren zou nemen, maar niet in haar kont.

Kom in me. Nee ik heb geen zin in geaai. Ik wil je meteen in me. Kom op Allard, dieper. Ja, goed zo. José hield niet van gedoe, ze vertelde hem precies wat ze wilde. Doe eens wat sneller. Harder. Ja, zo. Ja, daar. Hij mocht alles van José. Gertrude paste eigenlijk totaal niet bij hem. In haar peperdure bh hingen twee treurige peertjes, waar niemand nog trek in had. José had zalige tieten. De vliegtuigsporen waaierden uit. Weersverandering op komst. Harder. Geef me pijn. Ik wil die grote pik voelen, Allard, meer je best doen. Hij beukte hard, wild. José kermde, kreunde. Ga door.

Terwijl de peertjes op het feest hingen waren Allard en José op de achterbank gekropen. Hij had haar bovenlijf omlaag gedrukt, haar hoofd had ruw gebonkt tegen het kinderslot. Uitzinnig en grof had hij gestoten, in het gewillige vochtige gat tussen haar omhoog gestoken achterste. Deze manier vond hij het allerlekkerst. Allard kwam klaar, maar José trok zich iets te snel weg. Genoeg zo. Ze had een wondje boven haar wenkbrauw en wat schrammen. Er druppelde nog van alles, wat hij haastig afveegde aan een stuk papier op de achterbank.

Ze waren best snel terug. Daarna hadden ze wodka besteld, want iedereen dronk wodka in het Strandcafé. Het afscheidsfeest was gezellig, ook Gertrude leek zich te vermaken. Om half twaalf gingen ze naar huis.

Wat moet dit voorstellen? Waar Gertrude mee wapperde leek in de verste verte niet meer op een vliegticket. Allard staarde naar het vod . Dat is eh… gecrasht. Gertrude reikte tussen duim en wijsvinger wat ze zojuist had opgeraapt. Ze keerde hem behoedzaam de rug toe, als een ontsnapte olifant, die eindelijk besloot weg te vliegen.

Categorieën: Liefde

A. Saman

A.Saman leest (en schrijft) verhalen en gedichten [www.pixelsandpoems.nl]

19 reacties

NicoleS · 8 september 2016 op 07:05

Schitterend. Bedrog mooi beschreven. In beeldende frisse taal.?

Yfs · 8 september 2016 op 08:31

Goeiemorgen! Er valt een dame uit de koets!
(dat zegt mijn moeder altijd als ik iets grofs zeg)

Deze column daarentegen heeft iets grofs, maar dan met klasse! En klaarblijkelijk heb je (ook) verstand van auto’s haha.

‘In haar peperdure bh hingen twee treurige peertjes’
Hilarisch, net als de laatste zin.

Gefascineerd gelezen! 😉

Mien · 8 september 2016 op 08:44

Dubbel. Van lach en kwaliteit. Allard en zijn placebo. Topcolumn van de maand. Ja, nu al. Kuierde met een n.

    Antonia · 8 september 2016 op 09:13

    Dank je wel Mien, vooral voor je scherpe blik: kuierden, natuurlijk. Bedankt! Groeten, Antonia 🙂

    Mien · 8 september 2016 op 10:12

    Het verhaal doet me denken aan een moderne versie van [url=https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Tristan_en_Isolde_(legende)]Tristan und Isolde[/url]. Ook door de naamgeving. Van Gertrude naar Tristan und Isolde.

Meralixe · 8 september 2016 op 08:49

Prachtig hoe je zelfs de keuze van de namen laat mee werken aan het verhaal. En dan die verwisseling van kledij, het vluchtige van die ijskristallen en de omschrijving van de auto’s. ALLES werkt mee aan het totale plaatje.
Die ‘peertjes,’ dat zal niet iedereen graag lezen. 😡

Gertrude zat naast hem, zijn echtgenote.
Gertrude, zijn echtgenote, zat naast hem?
Zijn echtgenote Gertrude zat naast hem?

Antonia · 8 september 2016 op 09:17

Meralixe, dank je wel voor je reactie en excuses voor de peertjes. Peertjes zijn soms prachtig, soms verleidelijk, soms treurig… Ze zat echt naast hem, Gertrude. Niet geplukt. Niet gestreeld. Geen toffe peer, die Allard. Sorry. Groeten van Antonia.

StreekSteek · 8 september 2016 op 09:50

Dit stuk kan zo uit een langer verhaal gescheurd zijn (is dat natuurlijk ook, maar ik weet niet of dat al opgeschreven is…). De scene staat evenwel ook sterk op zichzelf. Krachtig en met de punt vooruit! De punt achteruit is net zo interessant. Toch zal uiteindelijk blijken: only women bleed.

    Antonia · 8 september 2016 op 14:30

    Bedankt Streeksteek. De rest van het verhaal heb ik nog niet geschreven en dat zal ik ook niet doen. Het verhaal is te grof. Groeten, Antonia.

      Mien · 8 september 2016 op 14:37

      Jammer. Vind je het zelf grof of maak je dat op uit de reacties die je krijgt? In beide gevallen vind ik het persoonlijk geen probleem om grofheid te beschrijven. Zeker niet in de manier waarop je dat in dit schrijven doet. Het schuurt aan tegen werkelijkheid en kan best door de beugel. Maar dat is ook maar een mening.

        StreekSteek · 8 september 2016 op 17:08

        Eens met Mien. Altijd je eigen gevoel en richting volgen. En wat is grof? Hooguit vuil. En dat is dit zeker niet!

        Antonia · 8 september 2016 op 18:48

        Dat leer ik van reacties. Het thema durf ik best bij de lurven te grijpen, ik wil het wel enigszins ‘beschaafd’ doen en het liefst ook ‘literair’ en ook ‘authentiek’. Ik ben blij met de reacties en ik blijf op zoek naar verbetering. Bedankt!

Esther Suzanna · 8 september 2016 op 09:56

Door de woordkeuze is het fascinerend. Taalvaardig. De eerste alinea is prachtig. ☺Het ‘verhaal’ is totaal onduidelijk. Van hak op de tak en met tijdsprongen die je alleen eventuel in een boek kan maken. Niet in een column. Het is ook geen column. Grof.

Antonia · 8 september 2016 op 14:33

Bedankt Esther Suzanna. Het verhaaltje is naar mijn idee juist pijnlijk duidelijk en dat is inderdaad te grof voor woorden. Groeten van Antonia 😉

Bruun · 9 september 2016 op 10:12

Een rauw verhaal met een gouden randje. Ik heb weer gesmuld van je taalkundige traktaties. Laat de volgende maar doorkomen.

pally · 9 september 2016 op 22:48

Tja, ’t is tamelijk grove taal, maar ik vind dit heel goed geschreven. Voor mezelf zette ik je stuk even in de tegenwoordige tijd en vond het daar sterker van worden.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder