Creatief met kurk

Kurk, papier, plaksel, lekker knutselen, dat is in mijn bescheiden optiek creatief zijn. Gewoon lekker in de sociale werkplaats asbakjes in elkaar kleien, samen met andere hopeloos verloren mensen, allochtonen en mensen met geestelijke of lichamelijke afwijkingen. Misschien maak ik daartussen wel kans op de prijs voor het mooiste asbakje van de maand. Ze maken je wijs dat de ervaring die je daar opdoet van belang is voor je verdere carrière.

Van belang? Wie houden ze voor de gek bij die instanties, ik wil de eerste werkgever nog eens tegenkomen die mij wil aannemen, vanwege het feit dat ik asbakjes in elkaar heb gekleid op een sociaal strafkamp, samen met het andere uitschot dat niks beters kan doen dan zijn tijd verdoen op de sociale strafkamp, levend met de hopeloze hoop op gouden bergen die dit moderne werkkamp hem beloofd.

Creatief met kurk, ooit een legendarisch televisie programma van 2 mensen die eigenlijk thuis zouden horen in zo’n strafkamp. Misschien dat zij de aan lager wal geraakte, Frans Bauer aanbiddende slaven van de maatschappij iets nuttigs zouden kunnen leren.

Misschien kunnen zij ervoor zorgen dat deze arme zielen der maatschappij ertoe zouden kunnen bewegen iets nuttigs te gaan doen met hun leven en dat ze eindelijk hun gouden bergen zouden kunnen realiseren.

Maar ja, deze simpele kuddeschapen leven volgens het idee dat ze niet beter kunnen. Misschien kunnen ze het ook wel niet. En is het enigste wat ze kunnen is roken, praten over hun zwaar lamlendig leven, en het Nederlands levenslied verkrachten door mee te blèrèh in de hoop ontdekt te worden door een derderangs Idols-programma op zoek naar de nieuwe Koos Alberts. In dat geval raad ik iedereen aan om zich eerst een auto-ongeluk te rijden in de hoop dat ze verlamd raken.

Nou hebben ze me verteld dat ik ook creatief ben. Meteen kwamen horrorbeelden naar boven van mij in een sociaal strafkamp, asbakjes kleiend in een ranzig bezweet shirtje, ongeschoren baard, rokend als een ketter, pratend over mijn leven dat verkloot is door de maatschappij die mij verafschuwt. Tijdens het kleien van asbakje 530 kwamen songteksten van Frans Bauer binnendrijven. Eerst humde ik ze mee, maar niet veel later randde ik het levenslied aan door loeihard mee te zingen.

Op dat moment maakte de workshoplerares van het CWI me weer wakker uit de nachtmerrie.
Ze zei dat ik een creatieve geest was en dat dat op veel manieren kon worden opgevat, niet alleen als asbakjes kleiend op een sociaal strafkamp. Ik weet ondertussen beter, ik moet als de donder nieuw werk vinden. Ik wil niet eindigen als een kuddeschaap…

HELP ME!!!!!!!

[i]ik ga ervan uit dat de meeste mensen weten dat een column nooit persoonlijk is bedoeld. maar toch, ik zet het er alvast bij. :D[/i]