“Daadkrachtig”

Heb me even een minuut of zes vrijgemaakt uit mijn drukke werkzaamheden om met vriendin een nieuw huis te kopen.
Om elf uur is de afspraak met de, op alle landelijk voorkomende opsporingslijsten gezochte, makelaar, ter plaatse bekend als Hannes Hufter. Hij komt aanrijden in een pooierbak met open kap en is gekleed in een niet van echt te onderscheiden Hema outfitje. Dat wil zeggen; het gebruikelijke witte boorden criminele tenue, dat slechts wordt uitgetrokken teneinde bestijging van het wekelijkse escortje mogelijk te maken.
Mijn drukke werkzaamheden, welke ik moest onderbreken om via deze gelegaliseerde oplichter een huis te kunnen kopen, dwongen mij, beroepsmatig, deze dag rond te lopen in gebleekt shirt met verfvlekken en gerafelde jeans.
Wanneer ik voor het aan te kopen pand vriendin en makelaar aantref weiger ik ,om te beginnen, deze makelaar een hand te geven omdat het een publiek geheim is dat hij nimmer zijn handen wast na het urineren.
Ik vraag aan vriendin of ik er een beetje financieel daadkrachtig uitzie. Zij bekijkt mij met een kritisch oog van top tot een en oordeelt: “Het financiële kan er mee door. Over het daadkrachtige zullen we het later nog wel hebben”
Dan betreden wij het pand. Makelaar heeft het over een “living” als wij door een hok van 2 bij 3.5 schuifelen. Daar kan ik dus niet tegen en ik vraag hem, om hem tegemoet te komen in zijn patserige jargon, waar de “toiletgroepen” zich hier bevinden vanwege heftig opspelende darmkrampen met daaraan gepaard gaande winderigheid.
Het pand blijkt begin jaren zestig gebouwd te zijn en is nog in oude staat. Behalve af en toe een lik verf is er niet veel aan gedaan. Het keukenblok is dermate bejaard dat het in deze tijd van revivals weer voor modern kan doorgaan zodat verbouwing achterwege kan blijven.
De “verdieping” bestaat uit 3 slaapkamers en een douchecel die door de makelaar als “het sanitaire gebeuren” ,wordt aangeprezen. Tussen lagen kalk ontdek ik iets van een douchekop.
Op de overloop bevindt zich een raam dat van boven naar beneden doorloopt. Vriendin merkt op dat zoiets tegenwoordig niet meer zou worden toegestaan vanwege het gevaar voor kinderen. Die zouden er al spelende doorheen kunnen mieteren.
Ik kijk haar verbaasd aan en merk op dat het raam best kan blijven zitten omdat kinderen tegenwoordig toch nooit thuis zijn. Zij fronst haar wenkbrauwen . Dus leg ik het iets gedetailleerder uit :“Kinderen hebben volle agenda’s”, zeg ik. “Om zes uur ontbijten, dan naar op- of afvang. Paardrijden, zwemles, voetballen, tennissen, volleybal, naschoolse afgang en als er dan nog tijd overblijft gaan sommigen ook nog naar school.Dan om een uurtje of acht naar McShit om het chemisch gehalte wat aan te vullen ,dus tegen de tijd dat ze thuis zijn is alle gevaar geweken. Die cremlins hebben dan geen puf meer om door ramen van enkel glas te duiken.
Makelaar en vriendin kijken mij aan of ik zojuist mijn broek heb laten zakken.
Het “zoldergebeuren” blijkt een vliering te zijn die uitsluitend op de knieën onderzocht kan worden.Tijgerend worstel ik mij door een haag van spinrag om uiteindelijk te arriveren bij het “verwarmingsgebeuren”. Dat blijkt een gietijzeren ketel te zijn die alleen met behulp van een kraanwagen verwijderd kan worden.
Als ik weer, spinnen afkloppend via een wankel trappetje naar beneden kom, stelt makelaar voor om “het geheel” even te laten bezinken. ”Bezink zelf maar tot je worstel schiet”, antwoord ik. “Vèrdrinken zou ook een optie zijn” ,voeg ik er aan toe terwijl iets glibberigs mijn shirt binnendringt.
“Nou ja”, verdedigt de makelaar zich. “De prijs is er natuurlijk ook naar”
“Ja” ,zeg ik, een oorkruiper tot de orde roepend. “230.000 euros stelt geen reet voor als je bedenkt dat je er een complete dierentuin cadeau bij krijgt.
230.0000 klappen voor je harses kun je krijgen, inclusief BTW en overdrachtsklappen.”
“Meneer, de prijzen in “huizenland zijn nu eenmaal eh..nog steeds in een opgaande curve en de vraag en aanbod liggen….”
“Hee, hoor je me niet klojo”, onderbreek ik hem. “Pers die curve maar in je darmenland, ik ga wel verder op zoek.”
“Eh…heb ik niets meer te zeggen????”, vraagt vriendin verontwaardigd.
“Ja, hoor ga je gang”, nodig ik haar uit.
Vriendin gaat rechtstaan, krult haar neus omhoog en zegt: “Ik bied honderdduizend Euros!!”
Ik hoor een kraan druppen. Op het “zoldergebeuren” valt iets om, en in de keuken ruik ik iets McShitterigs. Makelaar trekt zijn jasje uit en de vochtige plekken onder zijn oksels bewijzen dat het met zijn ”transpiratiegebeuren” wel eens iets beter gesteld is geweest.
“Ik…eh zal uw bod doorgeven”, stamelt hij.
“Heel goed”, zegt vriendin. “Het bod geldt tot morgen. Hoor ik niets,dan gaat het bod met 5000 euro omlaag”.
Dan draait ze zich abrupt om en loopt de deur uit. Buiten gekomen, kijkt ze mij grimmig aan: “Zullen we het dan nu even over jouw daadkrachtige geouwehoer hebben?”