Dag lieve moeder…

Eind vorige maand is mijn moeder begraven. Zij werd op een haar na 96 jaar oud en bereikte daarmede een respectabele leeftijd. Aan een lang leven kwam een eind. En niet alleen een lang leven, zeker ook een gezond leven. Als ik de laatste 4 weken even buiten beschouwing laat kan ik zeggen dat ze nooit ziek is geweest. Jazeker, enkele niemendalletjes waren er wel, maar ook die waren minimaal in aantal en van “gezonde” aard . In die bijna 96 jaar heeft zij nooit ook maar één uur op een ziekenhuisbed doorgebracht. Ziekenhuizen kende zij enkel van er anderen te bezoeken of van wat visites aan specialisten die zich met kijken en horen bemoeien en er hun praktijk hielden. De huisarts verklaarde haar enige malen dat hij aan haar niets kon verdienen en medicijnen slikte zij zeg maar nooit.

Als je zo oud wordt doe je dat niet probleemloos. Zeker de laatste jaren hinderden die lichamelijke ongemakken haar steeds meer. Het lopen ging al jaren moeilijker, zo zelfs dat ze het nog nauwelijks en op het laatste helemaal niet meer kon. Maar tot het laatste toe is zij in haar eigen huis geweest. Steeds duidelijker werd het dat de lichamelijke krachten wegvloeiden. Vier weken terug deden zich problemen voor welke in combinatie met haar ouderdom tot het einde hebben geleid. Een einde dat zij ook duidelijk naderbij zag komen en waar zij op zeker moment naar verlangde. Bewust ja, want “tussen de oren” was ze tot het laatste moment er nog helemaal bij….

Ze leefde van geboorte tot dood in een dorpsgemeenschap. Eerst 20 jaar in het ene, daarna 75 jaar in het andere dorp en sinds enige tijd was zij ook de oudste inwoner van het dorp en van de kerk waartoe zij zich graag rekende. Vele dominees heeft zij in haar leven “versleten” want hoe gaat dat in zo’n kleine gemeenschap. Als “leerling “ komen ze en na een paar jaren duiken de “scouts” van grotere kerkelijke gemeenten al op…. Met haar huidige predikant was zij aardig in haar sas mag ik wel zeggen. Zij maakte hem dan ook deelgenoot van haar lief en leed en ontging daarbij wat haar steeds meer bezig hield niet. Zij, ik mag het misschien niet zo stellig zeggen maar het kwam er wel op neer, dicteerde hem haar kerkelijke uitvaart.

Ik heb bijzonder veel bewondering voor de wijze waarop deze zich van zijn taak heeft gekweten. Op een heel knappe manier wist hij gestalte te geven aan een mix van kerkelijk woord en persoonlijke bijzonderheden welke hij zich van haar en de haar omringenden eigen had gemaakt. Ja, niet alleen de familie maar ook de dorpelingen, vrienden enz. welke zich de moeite hadden getroost daar te zijn, spraken hun waardering uit voor deze dienst. Een kleinzoon schetste hoe oma voor de kleinkinderen was geweest en hoe zij bij hen niet gauw in vergetelheid zal raken. Wonderwel paste dat prima in het geheel.
Zo’n bijeenkomst leent zich naar zijn aard niet om die “mooi” te noemen maar als je er vanuit gaat dat er ook hier onderscheid mag zijn dan durf ik te zeggen dat ik de dienst als “mooi” heb ervaren. “Zeer mooi” zelfs.

Het platteland heeft nog eerbied voor zijn doden. De mensen gaan naar de uitvaartdienst, de klokken beieren als de stoet zich naar de begraafplaats begeeft en vele belangstellenden volgen de baar te voet. Is er betere manier denkbaar om iemand te eren, te herdenken ? Bij het passeren van de stoet hebben anderen het fatsoen nog de auto even de in de berm te sturen, even naast de fiets te staan of stil te staan. Kom daar eens om in onze jachtige wereld van grotere samenlevingen: druk, druk, druk en het verkeer raast als het ware door de stoet heen…..

En nu is er de leegte. Ook al is ze dan oud geworden, je mist haar. Je hebt je emoties en moet daar mee omgaan.

Op het lint van het bloemstuk dat haar kist sierde lieten wij drukken wat ook de titel van deze column is: “DAG LIEVE MOEDER”. En ik herhaal het hier: Dag lieve moeder. Je was het, je blijft het. Voor altijd.