Ik nam je mee naar het station in Zwolle. Het was geen ceremonieel afscheid. Ik had niets met jou, jij niet met mij. Op perron 1 stonden drie bankjes. De middelste was leeg. Ik liep voorbij, legde je neer en haalde een cappuccino. Groot, twee zakjes suiker, die ik behendig openscheurde tussen mijn tanden. Al roerend in mijn dampende kartonnen beker liep ik de trap af, de tunnel in, precies onder jouw bankje door. Ik ving nog een laatste glimp van je op. Zo stralend, zo oranje. Daar lag je dan. Ik weet het Mart, ik heb je verwaarloosd. Je wilde je enthousiasme over sport, muziek, koken, sport en nog meer sport graag met me delen. Je had Kriebels. Je noemde het Kriebels. Jij was Kriebels. Je wilde dat ik je opnam in mijn leven, in mijn hart. Maar ik heb je teleurgesteld.

Ik weet niet meer hoe je bij me kwam. Het was een tijd geleden, op een nietszeggend moment. Ik denk dat ik je heb gekregen, opzij gelegd, om je vervolgens te vergeten in een kast vol boeken. Die werden wel gelezen. Ik negeerde jou. Ik zag je wel, maar koos altijd degene naast je, boven je, onder je. Nooit jou. Jij werd vergeten.

Tot het moment dat iemand mij vertelde over reizende boeken.

Mijn vinger aaide het stof van je kaft. Met mijn lippen kwam ik vlak boven je, om de laatste pluisjes van je bladzijden te blazen. Ik sloeg je voor het eerst open, om een kleine persoonlijke stempel op je te drukken. Een nummer. Een kaartje, voor wie je vindt. Want jij mag weer vrij zijn, een nieuwe kans maken op nieuwe avonturen. Jij moet mensen vermaken, mensen die het verdienen, die van sport houden. En koken, muziek. Maar vooral van sport. En van Mart, natuurlijk.

Terwijl ik aan de overzijde vanaf perron drie naar je keek, nipte ik zachtjes van de schuimloze cappuccino. Je zag mij niet meer, maar ik hield je in het oog.

Vier vriendinnen liepen naar jouw middelste bankje. Je mag ze vast wel, ze hadden mooi donker haar, jong, maar oud genoeg om gratis te reizen met een OV-jaarkaart. Het eerste meisje zag je liggen en keek naar haar vriendinnen. Ze gingen naast je zitten. Het tweede meisje pakte je op en opende je met gulzige ogen. Ze betastte je voorkant, bladerde door je heen, alsof ze naar iets op zoek was. Toen zag ze je nummer en het kaartje. Je was vrij. Ze liet jou rondgaan om aan haar vriendinnen te laten zien. Daarna kwam de trein. Ik zag niets meer. De meisjes waren verdwenen. Het bankje was weer leeg.

Dag Mart!

Categorieën: Reisverhalen

11 reacties

Mup · 29 januari 2008 op 13:01

Je bent een echte fan van rondreizende boeken en lezers, leuk!
Had een beetje moeite met deze zin,
[quote]en opende je met gulzige ogen. [/quote]
gevoelsmatig ben je er echt naar op zoek gegaan het zo te verwoorden,

Groet Mup.

lagarto · 29 januari 2008 op 18:49

He verrek neus, nou heb ik alweer geen kritiek. Ik vind dat je leuk schrijft. Vermakelijk.
Adios Lagarto

Anne · 29 januari 2008 op 21:42

Een variatie op het vorige stukje. Deze gaat een beetje verder. Leuk wel, leuke perspectieven kies je. Daardoor wordt het zichtbaar. Maar nu wil ik dat je een boek kiest dat je helemaal niet kwijt wilt. En dat je het vervolgens voor hetzelfde doel gebruikt. Ik ben erg benieuwd hoe de ervaring dan wordt, als er geen vooraf ingebouwde beschermafstand is. Afgesproken?

Emmely · 29 januari 2008 op 21:46

Leuke column, ook leuk dat je aan het begin nog niet weet wat Mart is, maar dat je dat pas wat later naar voren laat komen. Origineel onderwerp trouwens. Top! 😉
Groetjes, Emmely

KawaSutra · 29 januari 2008 op 22:10

Ik betwijfel of die bakvissen geïnteresseerd zijn in die ouwe Mart. Maar goed, het verhaal is leuk.
Was die ‘ingenaaid’ of ‘gebonden’? 😉

champagne · 29 januari 2008 op 22:35

De inleiding triggerde me al om verder te lezen en daar heb ik geen spijt van gekregen! Origineel onderwerp en lekker geschreven!

pally · 31 januari 2008 op 23:09

Je schrijft goed, vind ik, dit is de eerste column die ik van je lees. Ben benieuwd naar meer.
Alleen kan ik niet zo goed met je naam overweg, maar dat is persoonlijk, natuurlijk,

groet van Pally

Neuskleuter · 2 februari 2008 op 20:09

Bedankt voor de reacties! Ik zal hierna weer nieuwe thema’s bedenken, maar beide verhalen zijn op dezelfde dag geschreven rondom het boeken loslaten 😉
[quote]Een variatie op het vorige stukje.[/quote]
Die quote klopt dus inderdaad van Anne.

KawaSutra: gebonden. Maar ik houd meer van gebonden soep dan een gebonden Mart.

Mup: in dit geval was de uitdrukking “met gulzige ogen” niet speciaal hiervoor uitgezocht, maar ik vind gulzig zo’n mooi woord op dit moment. Geen idee wat ik ermee heb, maar het klinkt als een soort liefhebbende hebberigheid hierin.

[quote]Maar nu wil ik dat je een boek kiest dat je helemaal niet kwijt wilt. En dat je het vervolgens voor hetzelfde doel gebruikt. [/quote]
Aiaiai, Anne, wat ben jij voor sarcast! Nu moet ik erbij zeggen dat ik dit met een kleine moeite heb gedaan met De Grot van Tim Krabbé. Ik wilde het boek gewoon in een grot achterlaten, maar ik las hem toch van te voren en het was veel mooier dan ik had verwacht. Maar die afstand was er al. Iets loslaten waar ik echt van houd… dat gebeurt tot nu toe alleen maar in relaties, haha. Niet vrijwillig!

Ik ga weer aan de slag met een volgende poging, allemaal bedankt voor de goede reacties! Daar kan ik weer iets mee 🙂

Anne · 2 februari 2008 op 20:40

Als er iets is dat ik niet ben dan is het een sarcast Neuskleuter. Mijn commentaar komt van scherpe observatie, en ik zie dat je tot twee keer toe boeken kiest die je kwijt kunt, waar, om welke reden dan ook, je al een zekere afstand hebt genomen. Dat mag, dat kan, maar mijn indruk is dat de ervaring nog verdiept kan worden als je iets weggeeft waarvan je juist nog geen afstand kunt doen. Simpelweg extra schrijf materiaal.

Neuskleuter · 2 februari 2008 op 20:48

Sarcasme bedoelde ik dan ook als een grap, omdat je het me wel erg moeilijk zou maken als ik een favoriet boek weg zou moeten geven! Ik denk dat ik er liever over nadenk, dan dat ik echt een favoriet boek weg zou doen. Maar ik moet toch eerst weer over op een ander thema 🙂

Maar inhoudelijk heb je wel gelijk. Als een onderwerp je écht raakt, als je je er persoonlijk over opwindt, ergens boos of diep bedroefd over maakt, dan geeft dat meer oprechte emotie en diepgang in een stuk. Juist omdat je dan dingen kan beschrijven, die je pas kan weten als je zelf zoiets hebt meegemaakt.

Ik merk ook dat ik makkelijker uit persoonlijke ervaringen schrijf, dan wanneer ik een actueel onderwerp vind dat me wel aanspreekt. De passie komt dan meer naar voren, net zoals je dat in het werk van een schilder ook kan zien aan de strepen en lijnen in zijn werk.

DreamOn · 6 februari 2008 op 16:23

Uit nieuwsgierigheid -omdat ik je ineens overal zie opduiken in je leuke reacties op columns – even je werk opgezocht: leuk!

Ik vind dit ook een leuke column en een origineel idee. Ik heb zelf ook nog wel een stuk of vijfhonderd boeken waar ik vanaf wil… dat wordt treinreisjes maken!!

Groetjes DO.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder