Het is januari. En ik zit klem. Niet letterlijk, maar figuurlijk. Buiten is het somber, de lucht is grauw en soms huilt het grijze, kille, striemende tranen. De bomen zijn kaal, het hout is vochtig. Een ekster landt op het hek van de buren. Ik blik strak in zijn glimmende kraalogen. Dan draait hij zich van mij af, schudt zijn veren uit en vliegt weg.

Waarheen. Ik droom van een strand waar de zon schijnt. Van een vliegtocht naar het bos, naar de rust en de vrijheid. De ekster vliegt steeds verder weg, totdat hij is verworden tot een stip in de verte. Grauw is niet alleen de lucht, maar ook mijn stemming.
‘Dan moet je gaan mediteren,’ vindt buurvrouw Carina. Ze is kort geleden haar baan verloren vanwege een faillissement.

Ze staat bij de kamerdeur, die vastzit, omdat een aantal dozen de doorgang blokkeren. Binnen is het een chaos. Kerstspullen en diverse snuisterijen in kisten, een rommelig opgestapeld pak tijdschriften met schreeuwerige opschriften.
‘Afvallen lukt ook jou dit keer, doe je mee?’ lees ik, mijn nek verrekkend in een poging de tekst te kunnen ontcijferen.

Carina neemt een bak in de handen. Ze is gehuld in een oude broek en dito shirt.  De kasten zijn van de wanden getrokken. Dan betreedt ze een trappetje, dipt een roller in de bak en bestrijkt de muur met een donkere kleur verf. Er kletst een waterige substantie langs de muur, over de plinten en de houten vloer.
‘Waarom is die verf zo nat?’ vraag ik, denkend aan mijn man’s verfbeurten, die totaal anders waren verlopen.
‘De roller is nog te nat, die heb ik net uitgespoeld,’ zegt ze.

‘Oh,’ mompel ik. Ze trekt zich niets aan van de natte roller en brengt een nieuwe lading aan op de vochtige muur. Wankelend verzet ze een voet naar een lagere trede.
‘Als dat maar goed gaat,’ zeg ik, ingespannen turend naar de muur. Carina antwoordt niet. Willy de kat schiet zenuwachtig langs me heen, tussen de dozen door en de tijdschriften.

‘Je maakt je veel te druk,’ zegt Carina, kijkend van de bak naar de muur.
‘Daarom heb je steeds hoofdpijn, want je maakt van elke tegenslag een drama, terwijl dat toch niet altijd nodig is.’
Het is een harde constatering, vind ik, gedaan door iemand die niet mijn leven leidt. Ik voel me eenzaam, zoals ik me vaker gevoeld heb, wanneer iemand mij niet begreep. Al heeft Carina mogelijk gelijk en ik niet.

Misschien is het beter om niets meer te vertellen, te doen alsof, zoals de meeste mensen waarschijnlijk doen. Alsof alles gewoon goed gaat, en te lachen, alsof het een leuke grap is, dit leven en alles wat erbij komt, zodat ik het zelf wellicht ook ga geloven. Misschien gaat dat zelfs zo goed dat het lijkt alsof ik wegvlieg. Ver weg, zoals de ekster, zo ver als ik maar kan.

‘Het gaat om de acceptatie,’ zegt Carina, ‘dat is het, dan wordt het echt allemaal beter.’ Ze doet een ongelukkige pas naar opzij, valt achterover, de bak met verf kiepert over haar heen. Het haar hangt in dikke blauwe verfslierten langs haar gezicht.
‘Sommige dingen moet je accepteren,’ grinnik ik, ‘ maar het is soms makkelijker gezegd dan gedaan.’

 

 

Categorieën: Algemeen

NicoleS

Door veel te lezen word je een betere schrijver. Joost Zwagerman was ervan overtuigd. Ik houd van lezen maar ook van schrijven. Ik ben bij column x terecht gekomen dankzij mijn lieve vader die hier jaren columns geschreven heeft. Kees Schilder is zijn naam. Ik hoop evenveel plezier te beleven aan het schrijven als hij. Favoriete schrijvers: Gerard Reve, J.J Voskuil, Maarten 't Hart, Adriaan v Dis, Arnon Grunberg, WF Hermans, Simon Vestdijk, Louis Bordewijk en Jean Plaidy. Favoriete boek: Het bittere kruid, Marga Minco.

11 reacties

Wayan · 24 januari 2018 op 09:12

Leeft je vader nog? Ik vind zijn columns heerlijk.

Je droomt van een strand waar de zon schijnt. Zoals je gelezen hebt in mijn column “Het Saturnus Hotel” is het hier nu regenseizoen. Ik ging naar dit hotel omdat mijn huis gerenoveerd wordt. Sinds gisteren moet alles opnieuw beginnen want de open riool is uit zijn oevers getreden en heel mijn huis staat onder vies water, dat tot aan je heup komt.

Men leeft niet ongestraft onder de palmbomen !

En dat allemaal wegens de godsdienst, want elke dag worden er offergaven voor elk huis gelegd voor de goden. Op straat struikel je zowat over alle offergaven bij de ingang van huizen, bedoeld om de goden gunstig te stemmen. Op een bananenblad liggen wierookstokjes, koekjes, rijst en sigaretten (de goden roken nog altijd). Dat moet allemaal de riool in die dus verstopt raakt, vandaar de overstromingen.

Nu schijnt de zon weer, en het blijft 35 graden ook wanneer het regent, maar hier leer je te relativeren.

    NicoleS · 25 januari 2018 op 07:32

    Hoi Wayan,
    Mijn vader leeft zeker en schreef nog recent columns hier. Elk voordeel heeft zijn nadeel. Jij de zon maar ook de regen. Wel erg om te horen van je huis. Dank voor je mooie reactie.

    Mien · 25 januari 2018 op 14:31

    Wayan, Kees is dagcolumnist op http://www.nederlands.nl.
    Onder de naam van Gellekom publiceert hij daar elke maandag een column. En ze zijn goed.

Wayan · 24 januari 2018 op 09:15

Nicole, overigens een mooie column ! Hou er de moed in !

Robert · 24 januari 2018 op 16:31

Tussen de grappige Comedy Capers door is dit zware kost, Nicci. Niet iedereen kan de ziel schoon schuren en met behulp van een laagje verf zijn of haar wereld zomaar naar de hand zetten en doen alsof alles ineens anders is. Aan de andere kant: de dagen lengen en de zon brengt warm licht in lichaam en geest. Alles gaat uiteindelijk gewoon door: dat vind ik een opbeurende gedachte. Ik hoop jij ook!

    NicoleS · 25 januari 2018 op 07:33

    Hoi Robert
    Dat klopt. Gevoelens kun je wel wat, maar helaas niet helemaal sturen. Ik kijk uit naar de lente. Dank voor je reactie.

Karen.2.0 · 24 januari 2018 op 22:26

Fijn om je weer te lezen! Eigenlijk is het een heel droevig stuk. Toch slaag je er weer in om, ondanks alles dat je hart zo zwaar maakt, er weer een glimlach aan te breien. Knap is dat.

Niemand kan in jouw koppie kijken, Nicole. En niemand heeft een pasklare oplossing. Houd moed. En delen, dat maakt nog wel eens een verschil. X

    NicoleS · 25 januari 2018 op 07:35

    Hoi Karen,
    Ik ben er weer, haha. Twee maanden nul geschreven en ik merk meteen dat ik achteruit ben gegaan qua vorm en stijl. Dat gaat snel! Ik moet nog steeds even zoeken naar een iets vrolijker toon, maar ik wil echt blijven schrijven. Dank voor je reactie!

Mien · 25 januari 2018 op 07:26

Goed dat je weer schrijft. Humor relativeert. Net als schrijven. Schrijvenderwijs komen we er altijd weer uit. Ondanks het zware onderwerp, luchtig geschreven. Knap!

    NicoleS · 25 januari 2018 op 07:36

    Dank Mien! Ik ben blij dat ik weer schrijf. Het begin is gemaakt. Dank voor je reactie!

Nummer 22 · 28 januari 2018 op 14:50

Bmij dat je weer terug bent. Nu van Gellekom ook nog…??

Geef een reactie

Avatar plaatshouder