Dag(je) strand

Toen ik een jaar of vijfentwintig was, ging ik regelmatig met mijn vriend een dagje naar het strand. Ik nam een goed boek en een rugzak met versnaperingen mee, en dan kon het genieten beginnen. Tenminste…..dat was de opzet. Alleen genoot ik vervolgens niet. Al was het boek nog zo spannend, de handdoek groot en uitnodigend en de partner onderhoudend; ik zag maar één ding: moeders met kinderen. En ik werd niet bruin, maar groen (van jaloezie).

Wat leek me dat héérlijk, zo’n aanhankelijk baby’tje bij je, wat achter het windscherm zijn middagslaapje doet. En ik zag hoe trots de moeders keken naar hun peuters die, in een combinatie van bang en verrukt zijn, de zee in en uit renden; een spel van aantrekking en afstoting. Iets oudere kinderen waren met hun vader in de weer om grote kuilen te graven. Kwijlend sloeg ik al die taferelen gade. Oh, als ik toch maar eens eenmaal kinderen zou hebben, wat zou ik dan genieten aan het strand!

We zijn tien jaar, en twee kinderen, verder. Af en toe gaan we met het hele gezin een dagje naar zee. Vrolijk word ik daar al lang niet meer van. Voordat we op de plek van bestemming arriveren heb ik al een hernia van het sjouwen met buggy, speelgoed en proviand.
Eenmaal aangekomen begint de ellende pas goed. Heb je weleens een poepbroek verschoond in het zand? Ik verzeker je in ieder geval dat babydoekjes niet afdoende zijn om het zand tussen de billen uit te vegen. Een schuurspons zou effectiever zijn. En babyzalf erop om de rode billen te verzachten werkt ook niet echt, als ik die erop smeer krijg ik meer een
‘peel’ effect.
Onze peuter kan net lopen en dat doet-ie heel erg graag. Daardoor hebben mijn man en ik een wisselrooster af moeten spreken: één van ons volgt hem nauwlettend en als hij meer dan zes meter van het windscherm verwijderd is, wordt-ie teruggehaald. Om je een indruk te geven: dat moet zo’n vierendertig keer per uur, op een gemiddelde stranddag.
Met de oudste, die vijf is, hebben we het iets minder druk, ten minste, zolang hij niet de zee in rent. Hij kan namelijk nog niet zwemmen en houdt wel erg veel van water, en ook van schelpen zoeken. Vooral de schelpen die wat verder weg liggen, vindt hij heel erg mooi.

Toen we gisterenavond, na een dagje strand, beiden – bijna in coma – op de bank thuis lagen, kreeg ik een lumineus idee. Misschien zijn er meer jonge vrouwen die vanuit hun ligstoel naar een echt gezin hunkeren? Als ik nu eens een verhuurservice begin? Geen rent-a-tent dit jaar, maar rent-a-child? Kunnen die verlangende vrouwen eerst eens oefenen, en dan kan ik eens zonder kinderen naar het strand, met een goed boek, zonder ergens op te hoeven letten.
Mwah, dát lijkt me lekker!