Dames van versier

Co-column door Arta en Lisa-marie

Er brak net een waterig zonnetje door. De eerste echte herfstbui was zojuist gevallen. Gauw zette ze haar fiets neer voor de school. Het was onmogelijk om zachtjes naar binnen te gaan in de eeuwenoude school. Hij had zelfs nog zo’n kelder die je aan een middeleeuwse martelkamer deed denken. Gelukkig stond de deur open, anders had Leo open gedaan en had ze haar gezicht weer in de plooi moeten houden. Een moeilijke opgave nu dat schilderij met het schaap in de hal hing. Gauw naar boven, daar gingen ze gezellig weer verder met het werk en natuurlijk even bijkletsen.

Hij hoorde ze wel. Die flauwe opmerkingen over zijn naam en het schilderij. En dan altijd dat gegrinnik als ze er samen langs liepen. Het liefst haalde hij het weg, maar een van de schoolkinderen had het uitgekozen bij de kunstuitleen. Hij telde de dagen al dat het weer weg mocht. Ook hij wist wel dat ze geen opgepoetst appeltje voor hem mee namen, zoals voor diegene die ze ‘het snoepje’ noemden, maar toch. Flarden van een gesprek en gelach kwamen hem tegemoet.
Ineens sloop er een akelige gedachte in hem. Razendsnel breidde zich dat uit tot een plan. Snel op de klok kijkend rende hij naar de krochten van de kelder.

“Heb jij Leo al gezien?”
“Gelukkig niet! De deur stond open. Ik kon zó binnen lopen.”

Twee etages onder hen is Leo druk bezig. Een vreemd lachje rond zijn mond. De twee ‘versierdames’ moesten vandaag nog in de kelder zijn. Nou, hij had een verrassing voor ze. Vanaf vandaag zouden ze hem met andere ogen gaan bekijken.

“Zal ik zo even naar de kelder lopen? Voor de raamversieringen van de kleuters hebben we nog rood papier nodig.”
“Nee, joh. We lopen samen wel even. Heb jij ons snoepje al een appeltje gebracht?”
“Ja, hij staat te glimmen op zijn bureau. Oooh…wat is het toch een lekker ding.”
“De appel?”
“Tuurlijk, hihi.”
Met een enorme zwaai openden ze de deur die naar de lange trap richting kelder leidde. Een vreemde geur kwam ze tegemoet. Een vage vuurlucht.
Verbaasd kijken ze elkaar aan. Tree voor tree dalen de dames zachtjes de trap af. Elke trede meer de duisternis in. ‘Sssshh!’ Ze staan stil.

“Dat geluid! Het is de papierguillotine.”
“Zullen we dat rode papier maar gewoon vergeten?”
“Nee, kom op, gewoon doorlopen.”

Op het moment dat ze de kelder inlopen komen er meer geluiden op hen af. Een ademhaling. Ze zijn niet alleen. Elkaar stevig vasthoudend strompelen ze naar het lichtknopje dat ineens niet makkelijk meer te vinden lijkt. In plaats van het peertje dat knipperend tot leven komt, verschijnt er een lichtje achter hen…
Daar staat iemand naast een zojuist aangestoken kaars. Griezelige schaduwen dansen met macabere bewegingen op de muur. Als hun ogen aan het licht gewend zijn herkennen ze hem.

Leo Schaap, met een verse stapel rood papier en twee appeltjes in zijn hand. Opgepoetst.