Damstardeep

Daar waar het slachthuis stond, daar woon ik. Het slachthuis stond aan het Damsterdiep. Tegenwoordig is het slachthuis er niet meer en het diep bestaat ook niet meer zoals het toen was. Het diep is namelijk gedempt en er is een straat van gemaakt. Het slachthuis is gesloopt en daar is ook een straat van gemaakt. Wat ik ermee aan wil geven is dat beide straten parallel aan elkaar lopen en dus nooit zouden kruisen. Tot afgelopen donderdag dan. Muziek geeft mij inspiratie. Wellicht is het een overbodige mededeling, omdat ‘muziek’ een verbastering lijkt te zijn van ‘muze’, maar daar zou ik het etymologische woordenboek nog eens voor op na moeten slaan. Sommige muziek werkt beter dan andere en een optreden van Damstardiep werkt uitermate goed. En laat vooral duidelijk zijn dat dat als understatement bedoelt is.
Het voelde als een optreden speciaal voor mij. Het was muziek die speciaal voor mijn subjectiviteit geschreven was. De romantiek die het leven mooi maakt werd door hen in mijn kamer gecreëerd. Het is hetzelfde gevoel dat je hebt als je gelukkig bent. Al werd mijn functie omschreven als gastheer, ik voelde mij bevoorrecht toeschouwer.

Om eerlijk te zijn had ik mij niet erg verdiept in de artiesten die mijn woonruimte zouden vullen. De organisatie van het Stukafest (studentenkamer festival) hadden mij alle benodigde informatie in de schoot geworpen, maar ik was laks. Ik zou het wel zien.
Hun muziek werd aan mij beschreven als jazz/pop. Ik kon me er geen goede voorstelling van maken, maar het bleek een goede benaming. De stem van zangeres Sofie Letitre is uitermate geschikt voor jazz en het virtuoze gitaarspel van Chris Elhage en de gepassioneerde percussie van Ron Jansen maakt de muziek zeer toegankelijk voor een breed publiek. Dit komt ook door de zeer diverse stijl van de verschillende liedjes. De definitie van het woord popmuziek is eigenlijk te breed om dit aan muziek te hangen, maar toch wil ik het zo noemen. Dit komt omdat zij met hun optreden alle recht verkregen hebben om populair te worden. Zeker in hun volledige opstelling. Ik heb namelijk al een preview gekregen van hun cd, die op 16 maart officieel gepresenteerd zal worden in het Platformtheater in Groningen.

Omdat het optreden in huiselijke sferen gehouden werd, was ervoor gekozen een akoestische set te spelen. Normaal gesproken zijn zij met z’n vieren. Ype Koopman is de bassist, die er helaas niet bij was, en Ron Jansen speel dan de drums.
Dat zij de potentie hebben om populair te worden, is niet slechts mijn mening. Ik voel mij gesterkt door hun prestatie tijdens Het Rode Oortjes Festival. Op 4 maart zullen zij daar in de finale staan. Daarbij komt ook nog eens dat zij al tweede waren op het Zwols studentenbandfestival. Tevens hebben zij zich ook al internationaal gemanifesteerd. Hun cd is in Liverpool opgenomen en daar hebben zij twee optredens gegeven in de wereldberoemde Cavern Club. Interessant detail is dat daar de Beatles doorgebroken zijn.

Ik had het niet beter kunnen treffen. Want naast dat ze goede muziek maken, zijn het ook nog eens toffe mensen. En dat is een gouden combinatie. Na het optreden hebben we ons allemaal naar het afsluitende feest verplaatst. Daar hebben we nog tot diep in de nacht gedanst en staan ouwehoeren. En natuurlijk had ik de volgende dag een kater.
Voor echt eerst in mijn leven heb ik kunnen genieten van een kater. Dat kwam omdat het het resultaat was van een optelsom van goede muziek, gelukzalige gevoelens, vriendschap, romantiek, drank en korte nachten. Rock ’n Roll heet dat geloof ik. Ik kan niet anders dan heel diep buigen en luidkeels roepen: Damstardeep bedankt!

[i]Cor Jan van Zwol[/i]