Dansend door mijn dromen.

Onze dromen latend wat ze zijn, mijn verleden, hartzeer en angsten neergelegd in jouw handen, met daarbij de keuze wat je ermee wilt doen. Jouw hoop, passie, sprankelende blikken en heerlijk naïeve onbezorgdheid geef je aan mij, en hoewel ik zoveel gelukkige zaligheid lang niet meer heb gekend, neem ik het onwennig, maar ontzettend dankbaar aan. Gebukt onder zorgen, onder eindeloos verdriet. Als een eeuwig voortdurend schouwspel, wat ik niet alleen moet aanschouwen; waarin ik, in mijn eigen gedachtes, moet participeren. Als een marionet, als een pion van een schaakspel, als een willoos onderworpen kind dat haar nachtmerries niet vaarwel kan zeggen. Want, het altijd bekende blijft immers makkelijker dan het vreselijke onbekende, de engelse wals die je al jaren danst vertrouwder dan de nieuwe, onzekere stapjes van de tango. Hoe kil, onveranderlijk en doods de eerste ook lijkt, ten opzichte van de verrassende, passionele, wilde doch liefdevolle tweede dans; bekend is zij wel, als een schaduw die mij achtervolgd, nimmer van mijn zijde wijkt.

Ik geef mijzelf aan jou, met alles wat ik heb en alles dat ik mis. Alles dat ik heb is van jou om van te houden, om te haten, te betwijfelen, te kussen. En zowaar, alles dat aan mij ontbreekt, is van jou om aan te vullen, of om prachtig imperfect te laten.

Wij dansen onze dans, laten het vertrouwde achter ons en storten ons in het diepe, het duistere, het onvoorspelbare dat voorspelbaar goed voelt.
Ik dompel me onder in heerlijkheid, in lusten en in geborgenheid, in zorgen en in hoop, in liefhebben en haten, in ontwaken en in slaapwandelen, in het grijze tussen zwart en wit.. in jou.

Ik hoop, eeuwig bemind, in jouw armen te mogen ronddraaien, sneller dan ooit te voren,
dansend door mijn dromen.