Dat ene moment…

Het is weer zo ver. Elke week kijk ik uit naar dit moment, en als het dan eindelijk is gekomen ben ik een beetje treurig. Ik weet namelijk van te voren al dat dit moment snel weer voorbij zal zijn, en dan moet ik weer een hele week wachten op een volgend moment. Soms zelfs wel langer dan een week. Ergens is het mijn eigen schuld dat die week zo lang duurt. Ik kan natuurlijk altijd zelf wat meer doen om de tijd sneller te laten gaan. Of, beter gezegd, om de tussenpozen van moment tot moment sneller te laten gaan.

Ik zou wat meer kunnen eten, gewoon, brood met kaas en ’s avonds pasta. Volkoren pasta, dat dan weer wel. Daar moet ik nog even over nadenken. Ik kan ook meer gaan sporten, dat wil ook nog wel eens helpen, lichaamsbeweging. En als ik dan een sportmaatje opduikel vanuit de onderste rang van mijn vriendenkring, krijg ik nog wat sociaal contact ook. Misschien dat het mijn maatje ook wel zal helpen die momenten wat sneller te laten komen. Al heb ik niet het idee dat iedereen er zoveel last van heeft als ik.

Het is best vervelend, een hele week afwachten. Soms schiet ik er een beetje vol van. Of beter gezegd, soms ben ik er een beetje vol van. Ik ben ook vaak wat chagrijniger dan de gemiddelde mens in mijn omgeving. Ja, wat verwachten ze van me? Als het allemaal niet zo vlot gaat als je zou willen zou iedereen daar toch chagrijnig van worden?

Je weet ook nooit wat er gaat komen, aan het einde van die week, dus nieuwsgierig ben ik altijd wel. Zou het komen met een zachte plons of een doffe dreun? Dat hangt ook weer af van waar je bent als het moment eindelijk daar is natuurlijk. Zelf heb ik het liefste een harde dreun, dan weet je zeker dat dat ene moment goed knalt zeg maar! Alhoewel, knallen, dat doet het egelijk heel de week door. Dat is wel een minpunt, ook op plaatsen waar ik niet wil knallen knalt het soms goed. Mensen vragen zich altijd af wat er gebeurt als het weer eens tekeer gaat. Ik doe altijd alsof mijn neus bloedt.

Maar dan is het moment daar, eindelijk. Het heeft deze keer wel wat langer geduurd als anders, dus ik kijk er nog meer naar dan normaal. Langzaam zonder ik mij af van mijn collega’s, die geen idee hebben van wat er nu in mij omgaat. Normaal gesproken zou ik het moment liever thuis ervaren, maar helaas heb ik dat niet altijd voor het zeggen. Het komt wanneer het komt. Als ik eindelijk wat privacy heb gevonden neem ik mijn positie in, ik ga er rustig voor zitten. Ik sluit mijn ogen en voel het moment aan me voorbij gaan. Wat een opluchting. Ik kijk nog even achterom, helaas het is weer voorbij. Er gaat er een moment van treurigheid door me heen. Het was een mooi moment, dat eindigde in een zachte plons. Ik weet dat ik terug naar mijn collega’s moet, die zullen zich wel afvragen wat ik aan het doen ben. Ik zucht diep en spoel door. Weer een week wachten…