Dat schept een band

Voor de derde week alweer toerden we met onze band door Zwitserland. Met succes. Zondag hadden we nog een spetterende performance weggegeven in Bern. Nog één concert te gaan, in Bazel en dan zat het er weer op. In Bern logeerden we in appartement ”Amthaus” in de oude binnenstad en de dag na het concert liep ik naar een bankkantoor in de buurt, om enkele financiële zaken af te wikkelen. Aan de balie werd ik geholpen door een Zwitserse schone en wat bleek? Ze was een fan. Zondagavond had ze ons zien optreden en ze was helemaal hoteldebotel van de band en nog wel meer in het bijzonder van mij! Haar naam was Petra en ik sprak meteen af om met haar die avond op stap te gaan.

Dat was nog eens een uitstapje en uiteindelijk belandden we samen in appartement “Amthaus”. De rest van de band was elders nog aan het flierefluiten en ik dacht bij mezelf: “So far so good.” Maar vanaf dat moment verliep het allemaal anders dan verwacht. Sylvia, mijn Nederlandse vriendin  had in een onbezonnen bui besloten om mij en de band, bij wijze van verrassing, in Zwitserland op te komen zoeken.

Stond ik daar in de slaapkamer, mijn kersverse verovering al voorgloeiend in bed en ik in mijn onderbroek, toen ik de overige bandleden met veel gestommel het appartement hoorde binnenkomen. Ginger, onze drummer riep: “Hé Sylvia, dat is een verrassing. Daar zal Thomas van opkijken!” “Nou”, dacht ik nog. Snel stapte ik het woonkamergedeelte van ons appartement binnen en zei: “Hé Syl, wat leuk! Wacht, ik kleed me even om, gaan we samen de stad in.” Ze trapte er niet in. Mevrouw liep zo de slaapkamer binnen en struikelde bijna over mijn Zwitserse femme fatale die zich inmiddels haastig aan het aankleden was. Briesend kwam ze terug en er volgde een knallende ruzie. Ja, die Sylvia van mij, tjonge jonge, dat is me er eentje!

Ze was laaiend en wou acuut terugrijden naar Nederland in haar Fiat Panda maar nu kon ik haar wél tegenhouden. “Wie weet wat er in deze toestand allemaal met jou kan gebeuren” hield ik haar voor. Goed, ze zou in ons appartement blijven overnachten en de volgende dag naar Nederland terugkeren. Petra, mijn “one night stand” had ondertussen al lang eieren voor haar geld en het hazenpad gekozen. Al bij al, het was me het dagje wel.

De volgende dag verliet Sylvia het appartement om naar Nederland te vertrekken maar… haar auto was verdwenen! Gejat, in Zwitserland! Er volgde weer een scene, maar ik kon haar toch zover krijgen dat ze samen met ons mee naar Bazel zou reizen. Van daaruit zou ze dan verder zien. We deden aangifte van diefstal bij de plaatselijke politie en stapten allemaal in de bus. Met Jack als chauffeur reden we richting onze laatste concertplaats. De sfeer in de bus was…la la.

Vlakbij Bazel maakten we een korte stop bij een benzinestation voor een natje en een droogje. Toen we even later met de club weer terugliepen naar de bus, riep Sylvia dat ze nog even in de stationswinkel wou rondkijken. Wij wachtten in de bus op haar, maar plotseling hoorden we geweerschoten. Het volgende moment zagen we twee gemaskerde mannen schietend de winkel verlaten, en een van de mannen sleurde mijn Sylvia met zich mee. Een gewapende beveiligingagent achtervolgde hen maar durfde niet in actie te komen, bang als hij was om Sylvia te raken. Deze werd door de overvaller in een gereedstaande wagen geduwd die vervolgens met piepende banden de parkeerplaats afreed, de snelweg op. “Godverdomme, er achteraan” riep ik. Jack trapte hem op zijn staart, dat moet ik zeggen. We volgden de vluchtauto, maar die ging duidelijk sneller.

Net toen we de wagen uit het oog dreigden te verliezen zagen we deze de snelweg weer verlaten. De politie had ik ondertussen al gebeld. We volgden de auto tot in het eerstvolgende dorp en daar blokkeerden twee politiewagens de weg. De boevenwagen stopte met gierende remmen, draaide om zijn as en kwam nu recht op ons af. In een fractie van een seconde zag ik Sylvia zitten en we maakten oogcontact. Haar blik vol doodsangst sneed me recht door mijn ziel. Op het laatste moment stuurde de chauffeur de auto naar rechts, raakte met het voorwiel een vluchtheuvel en sloeg over de kop. De politie was meteen ter plaatse en arresteerde het gewonde boevenkoppel. Sylvia werd voor onderzoek naar een ziekenhuis gebracht. Het viel gelukkig mee maar ze moest ter observatie achterblijven. We zouden haar de volgende dag ophalen.

’s Avonds speelden wij in Bazel voor een volle zaal. Het was een bizarre ervaring. We waren allemaal nog van slag van het gebeuren en speelden op de automatische piloot. Totdat ik voor het podium in het publiek Sylvia herkende. We keken elkaar voor de tweede keer die dag recht in de ogen en ik zag dat het goed was! We speelden de sterren van de hemel die avond. Want had ik dat al verteld? Die Sylvia van mij, tjonge jonge, dat is me er eentje!