Dàt, weet je wel. Dàt!

Per ongeluk rijd ik door het gat waar ik ben geboren en waar ik mijn jeugd heb doodgebracht.
Doodgebracht ,ja! Dat plaatsje zat zo dichtgetimmerd met oude kranten dat je van ‘doorbrengen’ niet meer kunt spreken. Nog steeds trouwens,zo te zien.
Nog steeds is er in het centrum de ontmoetingsplaats voor ouwe zeikerds die de hele dag niets anders te doen hebben dan zeiken over het weer. Of over het weer. En wèèr over het weer. Toen. En zo te zien nog steeds. Plotseling zie ik mijn oude buurmeisje. Ik herken haar aan het ooglapje voor haar linkeroog. Dat had ze toen al.Ongelukje met een stuk glas toen ze zes was.

Ik stap mijn auto uit en begroet haar. Eerst kent ze me niet maar na enig geharrewar weet ze weer wie ik ben.
‘Hoe is het met jou?,’ vraag ik belangstellend.
‘Nou, wel goed eigenlijk,’ antwoord ze.
’Ik ben al een tijdje aan het Sonjabakkeren. Kun je het zien?’
Nu snap ik het. Het eens zo mollige meisje van vroeger is nu een lopend skelet. Veel botten, weinig vlees. Ik dacht eerst even dat ze anorexia had maar dat blijkt dus Sonjarexia te zijn.
‘Ja,’ zeg ik. ’Je mag wel oppassen dat het niet harder gaat waaien dan windkracht drie.’
‘Valt wel mee hoor,’ zegt ze.’ Maar ik ga nu wel even stoppen met dat dieet.’
Na nog een half uur geleuter over de voor-en nadelen van Sonjabakkeren komt er een ouwe zeikerd van de ontmoetingsplaats voorbij. ’Mooi weer hè,’ zegt hij zonder ons aan te kijken.
‘Ja,’ zeg ik. ’Jammer dat er niet even een flinke windhoos voorbij komt.’
Van schrik stopt hij en draait zijn hoofd naar mij toe. ‘Windhoos? Waarom?’
‘Het zou wel eens goed zijn als er een frisse wind door dit godvergeten gat waait,’ antwoord ik.
Hij schudt zijn hoofd en loopt door: ‘Morgen slaat het om,’ zegt hij over zijn schouder.
‘De ‘r’ is weer in de maand.’
Dan komt er een vrouw langs die mijn oude buurmeisje begroet. ’Nog steeds aan het Sonjabakkeren? Nou meid, ik ben er gisteren ook mee begonnen. Kun je het al zien?’

‘Fijn,’ onderbreek ik haar. ’Ik ga er maar eens vandoor,’ en snel loop ik naar mijn auto.
Opgelucht adem ik uit als ik het gat uit ben. Sonjabakkerende vrouwen en Piet Paulusmaёnde ouwe zeikerds. Dat trek ik niet op één dag. Achter mij hoor ik een sirene. Geen wonder,ik rijd 190 zie ik nu. Dàt, weet je wel. Dàt!