Date op sloffen

Het is een zonnige vrijdagmiddag wanneer ik op m’n werk uit het raam staar.
De hele dag heb ik al last van concentratiegebrek en dwalen m’n gedachten telkens af.
Voor het raam zit een oude brompottige collega die bijna met pensioen gaat. Steeds ongemakkelijker zie ik hem heen en weer schuiven op z’n stoel en besef opeens dat het lijkt of ik naar hem staar. Geïrriteerd vraagt hij dan ook of hij wat van me aan heeft. Maar zelfs deze humorloze opmerking kan mij niet van m’n stuk brengen. Vanavond is het namelijk de grote avond. De avond waar ik al een week lang, met kriebels in m’n buik, naar uitkijk. Voor het eerst in jaren heb ik vanavond een date. Een date met een man die ik zaterdag in de supermarkt ontmoet heb bij de vleeswaren. Na een botsing en een gezellig gesprek van een uur besloten we om deze vrijdag om 18.00 uur een hapje te gaan eten in een chique restaurant. Gelukkig kan m’n moeder de kinderen van de crèche halen en ’s avonds oppassen.

Het is bijna 17.00 uur en ik sta op het punt om richting het restaurant te vertrekken wanneer de telefoon gaat. M’n moeder aan de lijn. Ze heeft net de kinderen opgehaald, maar door het mooie weer is ze vergeten om hun jassen mee te nemen naar huis. Of ik die nog even wil halen. Ondanks een hoop ge-ehhh en ge-maar vindt ze dat ik me als een verantwoordelijke moeder moet gedragen en de jassen moet gaan halen. Er is tenslotte regen voorspeld dit weekend.

En zo gebeurt het dat ik opgedirkt in m’n jurkje met stilettohakken op de fiets spring om een verantwoordelijke moeder te zijn. In een Armstrongtempo begeef ik me hijgend naar de crèche. Ik spring van m’n fiets, verzwik m’n enkel en kan nog net een paar verplichte kanariegele instapslofjes voor over je schoenen mee gritsen. Al hinkelend probeer ik ze om m’n hakken te worstelen. Wanneer ze eindelijk omzitten slof ik de crèche in om hun jassen vervolgens zorgvuldig in m’n tas te proppen. Snel spring ik weer op de fiets en ga alsnog opweg naar het restaurant.

Een halfuur later en 10 minuten te laat zet ik m’n fiets in de stalling. Snel fatsoeneer ik m’n ingezakte kapsel in het etalageraam en spuit wat fris onder m’n bijna klotsende oksels. Ik neem een diepe teug lucht en stap het restaurant binnen. M’n date zie ik al aan een tafeltje voor 2 zitten. Even blijf ik staan om hem eens goed te bekijken en kom tot de conclusie dat hij wel erg aantrekkelijk is. Ondertussen draaien verschillende mensen zich om en bekijken me ongegeneerd van top tot teen. Af en toe hoor ik een gniffel en langzaam voel ik me onzeker worden. Snel loop ik naar m’n date toe en begroet hem met m’n mooiste glimlach. Enthousiast gaat hij staan en geeft me 3 kussen. Opeens blijft z’n blik hangen en fronst hij z’n wenkbrauwen. Langzaam en in de war volg ik z’n blik naar beneden en zie dat ik de kanariegele instapslofjes van de crèche nog aan heb. Met een nerveuze giechel ren ik naar het damestoilet om de slofjes daar voorgoed te laten verdwijnen in de maandverbandemmer.
Na 10 minuten zuchten en steunen besef ik dat ik het toilet weer uit zal moeten komen. Ik doe zelfverzekerd de deur open en zie dat het tafeltje leeg is en m’n date verdwenen.

Eenmaal weer thuis op de bank bedenk ik me: haastige spoed, met kanariegele instapslofjes, is zelden goed. En zo dacht m’n date er ook over.