De andere kant van

Enthousiast als ik ben over mijn nieuwe woonplaats, besef ik dat ik nogal selectief en positief over ‘mijn’ eiland aan het schrijven ben. Gemeend positief hoor, maar er is ook een andere kant, met minder positieve dingen die gebeuren, of juist niet gebeuren. Ik bevind me in een bevoorrechte positie. Een mooi huis, genoeg geld om me van stroom en water te voorzien, een dikke Amerikaan onder mijn kont, en een dagelijks gevulde rugzak voor de kinderen. Voor meer dan een kwart van de bevolking is dat niet weggelegd. Als mensen hier al in aanmerking komen voor een zogenoemde onderstanduitkering, moeten ze rondkomen van 140 Antilliaanse guldens per maand. Daar vul je niet vijf dagen in de week de rugzak van je kinderen mee, laat staan dat je er een auto van kunt rijden.

De Antilliaanse dame, waar ik dagelijks mijn krantje bij koop, staat elke dag vanaf 6 uur ’s ochtends op een druk gevaarlijk kruispunt, en verdient een dubbeltje per krant. Na elven worden de kranten vervangen voor pinda’s en kauwgom. Je hoort haar niet klagen, ze heeft immers een baan. Ze heeft haar kinderen alleen opgevoed en spreekt desgewenst Spaans, Engels, Papiamento of Nederlands met je. Vloeiend! Over de politiek heeft ze geen goed woord over. Terecht, begin ik langzaam maar zeker te begrijpen. Politici switchen hier van de ene partij op de andere, alsof ze een andere trein nemen. Daar gaat wel wat tijd overheen, maar dat komt omdat het openbaar vervoer hier slecht is. Veel mensen zijn al blij als ze een karig bestaan kunnen opbouwen, laat staan dat ze de tijd, het geld en het vervoer hebben om te kunnen gaan stemmen. En dan heb ik het nog geen eens over de invloed van de Kerk, op alle gebieden.

Drugs en gokken zijn goedkoop, een paradijs voor de liefhebber. Geeft de nodige problemen. Stranden te kust en te keur, maar bijna allemaal in particuliere handen, waar je de ‘plaka’s’ voor moet hebben om ze te kunnen bezoeken. Het geld wat er binnenstroomt komt niet echt de economie ten goede, het wordt teruggestopt in nog meer luxueuzere accommodatie.

Dan vraag ik me regelmatig af, waar de mensen die hier kunnen leven als God in Frankrijk het gore lef vandaan halen om te durven klagen. Het toppunt zijn de vooroordelen, ze vinden de mensen arrogant, dom, lui, of alledrie, in willekeurige volgorde. Maar ze verwachten wel dat ze overal in hun eigen Nederlandse taal terechtkunnen. Ze kijken niet verder dan de prikker in hun rode kers op de dure cocktail, en zullen geen verandering teweeg brengen, op wat voor kleine schaal ook. Waarom zouden ze ook, zij zitten aan de goede kant van het eiland. Zonde, het eiland zou er alleen maar mooier op kunnen worden.