De bus en de mevrouw

In een gelukzalige roes stap ik de bus in. Moe, maar voldaan zak ik in een van de stoelen.
Terwijl ik daar zo zit trekt de afgelopen nacht nog eens aan mijn geestesoog voorbij. Even voel ik zijn handen weer over mijn lichaam glijden. Een glimlach ontsnapt aan mijn lippen. In de bus is het behaaglijk warm en gewillig laat ik me meevoeren langs de verschillende dorpjes.
Bij een volgende halte stapt er een mevrouw in. Ze kijkt me aan en gaat tegenover me zitten. Beleefd knik ik even naar haar en val terug in mijn plezierige dagdroom.

Een schel geluid rukt me daar echter weer met een schok vandaan. Verstoord kijk ik op en besef me dat deze mevrouw besloten heeft met mij te gaan praten. Tegen beter weten in kijk ik nog even om me heen, maar nee, ze heeft duidelijk haar zinnen gezet op mij.
Nog drie haltes.
Al haar dorpsgenoten en hun familie moeten het ontgelden.

Opgelucht druk ik twee haltes verder op het rode knopje. Nog één halte.
De mevrouw tettert intussen vrolijk verder.
Afgelopen weekend heeft ze de hele bovenverdieping grondig gepoetst met dat nieuwe spul dat ze heeft gekocht op de party bij de buurvrouw van nummer 9. En gisteren nog even dunnetjes over.
Ik knoop mijn jas dicht en zie dan tot mijn grote schrik dat deze mevrouw voornemens is bij dezelfde halte uit te stappen. Even overweeg ik te blijven zitten. Maar eerlijk gezegd ben ik al te lui om het originele stuk te lopen. Laat staan nog verder. Door de regen.

De mevrouw gaat me voor en gehoor gevend aan al mijn verwachtingen blijft ze op de stoep wachten tot ik ook uitgestapt ben. Balen. Klaarblijkelijk wil ze een stukje met me op lopen.
Langzaam lopen we in de richting van de Markt. Onderwijl vliegt de kanker van de dikke van Kitty uit het dorpje Hotseflots me om de oren.
Ik krijg flarden van haar monoloog mee. Ik kijk op en bestudeer haar zijdelings. Té felle blauwe oogschaduw, een zuinig mondje, en een doorzichtig, plastic regenkapje. Een regenkapje nota bene.

Dan ineens zie ik de ironie van de situatie in en schiet in de lach. Nu is het haar beurt om mij verstoord aan te kijken.

“Wilt u weten wat ik gisteravond gedaan heb?”
Een frons.
Ik heb gisteravond een van de beste neukbeurten van mijn leven gehad. En vannacht nog een keer. En vanmorgen nog eens dunnetjes over.
Haar ogen puilen nu bijna helemaal uit haar hoofd.

Quasi beledigd kijkt de mevrouw me aan. Met een stralende lach op mijn gezicht en ineens klaarwakker vervolg ik mijn weg met ferme pas, de mevrouw verbaasd achterlatend.
Waarom denken dit soort mensen altijd dat ik wel op hún verhaal zit te wachten?