‘Hoeveel weeg je nu en hoe lang ben je’ vroeg de dokter wat plichtmatig. Ik bracht een paar kilo in mindering en het nepresultaat werd vastgelegd op een digitaal formulier.
De aanvullende vraag bleef dit keer uit: ‘Ben je al eens bij de diëtiste geweest?’. Gelukkig maar. Mijn standaardantwoord (‘nee, want ik weet het allemaal al’) heb ik al vele malen gegeven.
De diëtiste is een knappe, aardige vrouw, een fee die, na een inventarisatie van ‘wat eet u zo op een dag en wanneer?’, een eetadvies meegeeft dat voor mij gelijk staat een doodvonnis; een soort ongewilde euthanasie. ‘Ik ben uw stok achter de deur’, zegt de fee.
Ik heb weer een paar kilootjes te veel, niet als vetzak, maar als een ‘stevige Neanderthaler’. Mensen begroeten mij regelmatig met de uitroep ‘man, wat zie jij er goed uit!’. Dan weet ik dat de golvende jojo-grafiek weer hoog staat en naar beneden moet.
Adviezen genoeg. ‘Liposuctie’ zei een kennis tegen mij. Zijn vrouw was drie jaar geleden ‘open geboord om het vet eruit te laten lopen’. Drie maanden geleden was ze terug bij de geneesheer om opnieuw afgetapt te worden. ‘Je kan er dozen vol met kaarsen van maken’ voegde mijn kennis toe. Wat een afschuwelijke gedachte! Een romantische avond bij het kaarslicht van die dikke eetfabriek van Jan. Ik zie liposuctie daardoor op de voorhand niet zitten.
‘Een maagverkleining’ is ook zo’n advies. Een vroegere buurman van meer dan tweehonderd kilo kon zich bijna niet meer verplaatsen en werd daarvoor gestrikt; letterlijk en figuurlijk. Ik heb nog nooit zo’n hoop ellende gezien als toen hij thuiskwam uit het ziekenhuis. Zijn vrouw had een grote taart gekocht vanwege het feest. De stakker zat ernaast te huilen. Hij had een maag met ruimte voor hooguit twee borrelnootjes. Hij viel daarna af, maar was ‘het leven moede’.
Nee, dan Erika Terpstra. Een jaar lang werd ze zo veel gecomplimenteerd over haar bijna slanke figuur, dat ze er genoeg van kreeg. Nu loopt ze weer in vol ornaat in jurken ‘model Koningin Wilhelmina’; langs de indianen en dikbuikige Papoea’s met grote peniskokers.
Om maar te zwijgen van Patty Brard. Een tijdje geleden sprong ze nog, voor een stomme artiestenshow, als een gillende Michelin-vrouw van de hoge duikplank. Vroeger was ze een seksbom in hotpants met een mooi strak kontje, maar nu, in dat tv-moment, zag ik een ‘bommetje-bombardement’ waarvan het zwembad over liep. Ze loopt praatprogramma’s af om tegen vergoeding enthousiast te vertellen dat ze 30 kilo afgevallen is; zonder rimpels, met dank aan Dokter Botox. Na zeven dure prikken ligt het mooi strak kontje direct onder haar ogen. Heb je dat gezien? Ze kan nauwelijks over die billen heen kijken.
Ik weet nu dat ik mijn vet kan laten weglopen en verkopen aan Bolsius en vele jaren een kaars opsteken voor iedere obesitasser. Ik weet dat ik mijn maag kan laten couperen als de staart van een spaniël. Ik kan mij zo uithongeren dat mijn huid moet worden ingekort. Ik weet dat ik daar een mooie obesitas-tas van kan laten maken. Ik kan dokter Botox financieel vetmesten. Maar ik zie ook, dat niets van dat alles mijn jojo-curve ervan weerhoudt om op termijn weer omhoog te klimmen.
‘Goed dat u weer komt’ zegt de dieet-fee, waar ik ongezien toch binnenglip. Haar ogen schatten mijn nieuwe omvang in. Zij schrijft druk op een A4-tje; mijn vonnis.
Ik capituleer, als eerste Neanderthaler; met een knots achter de deur.
0 reacties