De dood van mijn broer

Op vrijdag 23 mei ben ik afscheid gaan nemen van mijn broer Paul. Gelukkig dat ik het gedaan heb. Hij had niet eens meer controle over zijn ogen. Best wel een zielig gezicht. Toen hij mij een laatste hand wilde geven, dacht ik dat hij het glaasje water zocht. ” Nee, een hand,” zei hij. Wij gaven elkaar de vijf en ik vroeg hem, of hij mij een mooie vlinder wilde sturen, als het hiernamaals bestaat. Maandag mezelf ziek gemeld. Ik had werkelijk een flinke griep. Om tien uur die ochtend ging de telefoon. Het was mijn andere broer die zei, dat Paul nu euthanasie ging laten plegen. Ik ben toch maar in de auto gestapt en naar Bergen toe gereden. Op de afsluitdijk lukt het mij eindelijk eens om harder dan 200km/uur te rijden. Ik was te laat, het was al gebeurd. Een dubbel gevoel. Door de openslaande deuren van zijn slaapkamer kon je op zijn balkon komen. Daar beneden liepen allemaal mensen te rammelen met supermarktkarretjes.
Waar gaat het over. Met een broer van mij naar mijn moeder gegaan en het slechte nieuws verteld. Ze blijft er bijna in. Woensdag weer heen. (500 kilometer heen en terug) Condoleren. Er komt geen einde aan de rij met mensen. Sommige gaan een heel verhaal afsteken als ze mij een hand geven. ” Flikker op,” denk ik. Smoorheet. De twee kleinkinderen mogen uiteindelijk de kaarsen uitblazen. Na afloop maken mijn broers en ik de kist dicht. De schroeven hebben houten ronde knoppen met platte kanten. Die platte kanten moeten in het verlengde van de kist. Als ik de schroef er goed vast in heb, zit de platte kant overdwars. Ik heb ook altijd wat. Doordraaien maar. Stel je voor dat die houten knop er tijdens de plechtigheid afspringt. Vrijdag is de begrafenis. We tillen de kist de wagen in. De tocht gaat over Schoorl naar Schagen. Prachtige route. In het achterraam van de lijkwagen zie ik de kist staan. Bij het crematorium begeleiden wij lopend de wagen. Wat een gedoe in een driedelig pak. Naast mij hoor ik zachtjes de achtcilinder brommen. Die geeft ook nog eens zijn hitte af. Boven het asfalt trilt de lucht. Het moet een surrealistisch plaatje geweest zijn. Wij dragen de kist het crematorium in. Als we op de plaats komen waar de kist moet staan voel ik de lift een stukje zakken. Is dit humor of horror? We gaan naar de andere mensen en wachten op onbestemde dingen. Als we de ruimte waar de kist staat weer ingaan wordt het nummer ‘Whiter Shade of Pale’ gedraaid. Dat nummer het ik ook op het orgel in de kerk bij zijn trouwerij gespeeld. Goed janken door het middenrif geblazen. Na afloop rijdt Oscar. De airco op 16. Zaterdag hebben we gebarbecued. Kouwe duveltjes gedronken.Laat de boeren maar dorsen.

Zaterdagavond loop ik nog even op het land rondom ons huis. Er komt een vleermuis aangevlogen en die heeft het op mij voorzien. Met zijn kleverige vleugels klapt hij een paar keer door mijn haar en gaat er dan weer als een speer vandoor. “ Hier heb je je vlinder, kreng,” hoor ik mijn broer zeggen.
Zou het hiernamaals dan toch bestaan?